Het Israëlisch-Palestijnse conflict: verre, recente geschiedenis en nieuws

[gegyx]

Gewoon bedroefd, geconfronteerd met een onherstelbare zaak

[Christophe]

Een beetje saai, maar ik vind het wel leuk.

Een debat van rukkers in (de baai van) som…

ps: zoek naar de oorsprong voordat je mij beledigt (ik gaf een hint)...graag gedaan...

[GuyGadeboisTheBack]

Test. Voor David Grossman: “Israël zinkt in de afgrond”

In dit essay gepubliceerd door “The New York Times” en exclusief vertaald voor “Courrier international”, vertrouwt de beroemde Israëlische schrijver zijn twijfels en zijn wanhoop toe over de toestand van de Israëlische samenleving en de oorlog in Gaza. Hij houdt vast aan de mogelijkheid van een “ethische, redelijke en humane oplossing” voor een conflict dat al meer dan een eeuw duurt.

Naarmate de datum van 7 oktober verstrijkt, lijkt de gruwel paradoxaal genoeg groter te worden. Wij Israëli’s besteden onze tijd aan het doornemen van wat een integraal onderdeel is geworden van de geschiedenis van onze identiteit en ons lot: urenlang bestormden Hamas-terroristen Israëlische huizen, waarbij zo’n 1 mensen werden vermoord, verkracht, ontvoerd, geplunderd en in brand gestoken. In die nachtmerrieachtige uren, voordat de IDF zich uit zijn shocktoestand schudde, kregen de Israëli's een verschroeiende, concrete glimp van wat er zou gebeuren als hun land niet alleen een vreselijke beproeving zou ondergaan, maar ook zou ophouden te bestaan. Als Israël er niet meer zou zijn.

Ik sprak met Joden die buiten Israël woonden en die mij vertelden dat zij zich tijdens die donkere uren kwetsbaar voelden, zowel lichamelijk als geestelijk. Maar dat is nog niet alles: ze vertelden me ook dat een deel van hun levenskracht van hen was afgenomen, en voor altijd. Sommigen waren zelfs verrast door de mate waarin zij Israël nodig hadden om te bestaan, zowel als idee als als concrete entiteit.

Toen het Israëlische leger de tegenaanval lanceerde, was het maatschappelijk middenveld al massaal betrokken bij reddings- en logistieke operaties, waarbij duizenden Israëli's zich vrijwillig aanmeldden om te doen wat de regering had moeten doen als hij zich niet in een staat van verlammende verdoving had bevonden.

‘Al het bloed stroomt naar de wond’

Terwijl ik dit schrijf, zijn sinds 30 oktober meer dan 000 Palestijnen gedood in de Gazastrook, volgens rapporten van het door Hamas geleide ministerie van Volksgezondheid in Gaza. Onder hen veel kinderen en vrouwen, maar ook veel mannen, van wie de meesten geen lid waren van Hamas en geen rol speelden in de oorlogsspiraal. ‘Niet betrokken’, volgens de term die door Israël wordt gebruikt en die gebruik maakt van het militaire jargon waarmee naties in oorlog tegen zichzelf liegen om de gevolgen van hun daden niet onder ogen te hoeven zien.

Het is aan Gershom Scholem, beroemd specialist in Kabbalah, dat we dit adagium te danken hebben: ‘Al het bloed vloeit naar de wond.’ Bijna vijf maanden na het bloedbad is dat precies hoe Israël zich voelt. De angst, de schok, de woede, het verdriet en de vernedering, de dorst naar wraak, de mentale energie van een hele natie is blijven stromen naar de wond, naar de afgrond waarin we ons bevinden, nog steeds aan het zinken.

We kunnen de jonge meisjes en jonge vrouwen, en zelfs de jonge mannen, zo lijkt het, niet uit onze gedachten halen die zijn verkracht door de aanvallers uit Gaza, moordenaars die hun misdaden hebben gefilmd en deze rechtstreeks hebben uitgezonden, zodat de families van de slachtoffers aanwezig konden zijn; baby's vermoord, gezinnen levend verbrand.

En de gijzelaars. Deze Israëli's die honderdzesenveertig dagen (vanaf 1 maart) in tunnels zijn vastgehouden, sommigen misschien in kooien. Het zijn kinderen en ouderen, vrouwen en mannen, van wie sommigen ziek zijn en misschien sterven door gebrek aan zuurstof, medicijnen en aan hoop. Of misschien sterven ze omdat gewone mensen die aan het absolute kwaad worden blootgesteld, vaak de aangeboren wil om te leven verliezen – de wil om te leven in een wereld waar dergelijke slechtheid en wreedheid mogelijk zijn. Een wereld waarin mensen als Hamas-terroristen leven.

Een land dat in tweeën is gesplitst

De enorme omvang van de gebeurtenissen van 7 oktober is zodanig dat soms de herinnering aan wat eraan voorafging, wordt gewist. Ongeveer negen maanden vóór het bloedbad ontstonden er echter alarmerende breuken binnen de Israëlische samenleving. De regering van Benjamin Netanyahu probeerde een reeks maatregelen door te voeren die bedoeld waren om het gezag van het Hooggerechtshof te ondermijnen, en bracht daarmee een fatale slag toe aan de democratische essentie van Israël. Destijds gingen honderdduizenden Israëli's week na week de straat op om de plannen van de regering, die op de steun van Israëlisch rechts kon rekenen, aan de kaak te stellen. Het hele land was zichtbaar verdeeld. Wat ooit een legitiem ideologisch debat tussen rechts en links was, maakte plaats voor een stortvloed van haat tussen twee clans. Het publieke debat is giftig en gewelddadig geworden. Er werd zelfs gesproken over het opsplitsen van het land in twee verschillende volkeren. De publieke opinie was toen van mening dat het nationale huis op zijn grondvesten wankelde en dreigde te bezwijken.

Voor degenen onder u die in een land wonen waar het concept van ‘thuis’ als vanzelfsprekend wordt beschouwd, moet ik er misschien op wijzen dat, vanuit mijn perspectief als Israëliër, deze uitdrukking een gevoel van veiligheid, van bescherming en verbondenheid uitstraalt dat mijn ziel omhult met gezellige warmte. Thuis is de plek waar ik op mijn gemak kan bestaan. En het is een plek waarvan de grenzen door iedereen worden erkend – vooral door mijn buren.

Maar dit alles komt in mijn ogen nog steeds neer op een streven naar een staat die nooit helemaal is bereikt. Op dit moment vrees ik dat Israël meer synoniem is met fort dan met thuiscomfort. Dit land biedt noch veiligheid, noch welzijn, en mijn buren uiten vaak twijfels en eisen over de kamers en muren van het huis in kwestie, of zelfs over het bestaan ​​ervan. Op deze gruwelijke zaterdag 7 oktober bleek niet alleen dat Israël nog lang niet een thuis in de volle zin van het woord was, maar dat het zelfs niet in staat was een waardig fort met deze naam te zijn.

Een vreemde neiging tot zelfvernietiging

De Israëli’s zijn echter terecht trots op de snelheid en effectiviteit waarmee ze mobiliseren om elkaar te steunen wanneer het land zichzelf bedreigd ziet, of het nu door een pandemie als Covid-19 is of door een oorlog.

In alle uithoeken van de wereld zijn reservisten in vliegtuigen gestapt om zich bij hun reeds gemobiliseerde wapenbroeders te voegen. Ze gingen ‘hun huis beschermen’, zoals we vaak horen in interviews.

Er is iets ontroerends in dit unieke verhaal: deze jonge mannen en vrouwen verlaten haastig de uiteinden van de wereld om hun ouders en grootouders te beschermen. En bereid zijn hun leven op te geven. Het gevoel van eenheid dat heerste onder de soldatententen, waar politieke meningen er niet langer toe deden, was niet minder ontroerend. Het enige dat telde was kameraadschap en solidariteit.

Toch vragen de Israëli's van mijn generatie, die hun deel van de oorlogen hebben meegemaakt, zich nu al af, zoals we altijd doen na een oorlog: waarom ontstaat deze eenheid alleen in tijden van crisis? Hoe komt het dat alleen dreiging en gevaar ervoor zorgen dat we de gelederen sluiten en ons best doen, en ons wegscheuren van de vreemde neiging die we hebben tot zelfvernietiging – de vernietiging van ons eigen huis?

Deze vragen leiden ons tot een pijnlijk besef: de immense wanhoop die de meeste Israëli's voelden in de nasleep van het bloedbad zou verklaard kunnen worden door de joodse toestand waarin we opnieuw met geweld werden teruggebracht. Dit is de toestand van een kwetsbare en vervolgde natie. Een natie die, ondanks haar enorme prestaties op een groot aantal gebieden, in de kern een natie van vluchtelingen blijft, geobsedeerd door de angst om op een dag ontworteld te worden, zelfs na bijna zesenzeventig jaar soevereiniteit.

Tegenwoordig lijkt het duidelijker dan ooit dat we de wacht zullen moeten houden om dit kwetsbare en lekkende huis te beschermen. Wat ook opvalt is hoe diep de haat tegen dit land zit.

Twee volkeren gemarteld en niet in staat tot mededogen

Dat brengt mij bij een andere gedachte over deze twee gemartelde volkeren: hoewel de angst om vluchteling te worden fundamenteel en origineel is voor zowel Israëli's als Palestijnen, lijkt geen van beide partijen in staat de tragedie van de ander met een greintje begrip te beschouwen – laat staan ​​met mededogen.

In de nasleep van de oorlog heeft zich nog een beschamend fenomeen voorgedaan: Israël is in de hele wereld het land waarvan de eliminatie het meest openlijk wordt geëist. In demonstraties waarbij honderdduizenden mensen samenkomen, op de campussen van de meest gerespecteerde universiteiten, op sociale netwerken en in moskeeën over de hele wereld, wordt het bestaansrecht van Israël regelmatig luid en duidelijk betwist. Een evenwichtige politieke kritiek die rekening houdt met de complexiteit van de situatie kan, als het om Israël gaat, plaats maken voor haatzaaiende uitlatingen die niet kunnen worden gesust (als dat al mogelijk is) dan door de vernietiging van de staat Israël. Israël.

Toen Saddam Hoessein bijvoorbeeld duizenden Koerden vermoordde met chemische wapens, riep niemand op tot de vernietiging van Irak, het uitwissen van Irak van de aardbodem. Alleen in het geval van Israël wordt het aanvaardbaar geacht om publiekelijk de eliminatie van een staat te eisen.

De existentiële eenzaamheid van Israël

Demonstranten, opinieleiders en politieke leiders zouden zich moeten afvragen wat in Israël deze haat veroorzaakt. Waarom is Israël, van de 195 landen op aarde, de enige staat die de indruk wekt onderworpen te zijn aan voorwaarden, alsof zijn bestaan ​​alleen afhangt van de goede wil van andere landen op de wereld?

Het is weerzinwekkend om te denken dat deze moordzuchtige haat uitsluitend gericht is op een volk dat nog geen eeuw geleden bijna uitgeroeid was. Er is ook iets woedends aan het cynische en kronkelige verband tussen de joodse existentiële angst en de publiekelijk geuite wens van Iran, Hezbollah, Hamas en anderen dat Israël ophoudt te bestaan.

Het is ook onaanvaardbaar dat bepaalde actoren proberen het Israëlisch-Palestijnse conflict in een kolonialistisch patroon te dwingen, waarbij ze willens en wetens koppig vergeten dat de Joden geen ander land hebben dan de Europese kolonialisten met wie ze worden vergeleken. Joden kwamen niet in het land Israël aan in een geest van verovering, maar op zoek naar veiligheid; dat hun diepe affiniteit met dit land bijna vierduizend jaar teruggaat; dat zij daar hun natie, hun cultuur, hun taal en hun religie hebben gesmeed.

We kunnen ons de boosaardige vreugde voorstellen waarmee deze mensen het meest gevoelige punt van de Joodse natie aanvallen, namelijk haar gevoel een vreemdeling te zijn, deze existentiële eenzaamheid waarvan zij zich niet kan bevrijden. Het is dit gevoelige punt dat haar heel vaak veroordeelt tot het begaan van fatale en destructieve fouten, destructief zowel voor haar vijanden als voor haarzelf.

Geen andere optie dan vrede

Wie zullen wij zijn, zowel Israëli's als Palestijnen, als deze lange en wrede oorlog eindigt? Niet alleen zal de herinnering aan de gruweldaden die elkaar zijn aangedaan jarenlang barrières tussen ons opwerpen, maar, zoals niemand van ons weet, zal Hamas zich, zodra het de kans krijgt, haasten om de doelstelling te verwezenlijken die duidelijk in zijn oorspronkelijke handvest staat vermeld. , namelijk de vernietiging van Israël, gelijkgesteld met een religieuze plicht.

Hoe kun je een vredesverdrag tekenen met zo’n vijand?

En toch: welke andere optie hebben we?

De Palestijnen zullen de middag voor hun deur zien. Als Israëliër vraag ik me af wat voor soort mensen we zullen zijn als we uit deze oorlog komen. Waar zullen we onze schuld op richten – als we de moed hebben om die te voelen – voor wat we onschuldige Palestijnen hebben aangedaan? Voor de duizenden kinderen die we hebben gedood. Voor de families die we vernietigd hebben.

En hoe zullen we leren om, om nooit meer verrast te worden, een heel leven op het scherp van de snede te leven? Maar wie wil zijn leven leiden en zijn kinderen op het scherp van de snede opvoeden? En wat zal de prijs zijn van een leven op de uitkijk, geleefd in voortdurende angst en achterdocht? Wie van ons zal beslissen dat hij het leven van een eeuwige soldaat, van een Spartaan, niet wil of kan leiden?

Wie zal ervoor kiezen om hier in Israël te blijven? En zullen degenen die overblijven de meest extremistische, de meest fanatieke, de meest nationalistische, de meest racistische zijn? Zijn we ertoe veroordeeld om met verstarring toe te kijken hoe dit Israëlisme, dat bestaat uit durf, creativiteit en originaliteit, geleidelijk wordt geabsorbeerd door deze tragische wond die het jodendom treft?

Hoewel deze vragen ongetwijfeld de komende jaren de geschiedenis van Israël zullen vergezellen, blijft de mogelijkheid bestaan ​​dat er een radicaal andere realiteit ontstaat. Misschien zal de erkenning dat deze oorlog niet kan worden gewonnen en bovendien dat we de bezetting niet ad vitam aeternam kunnen handhaven, beide partijen dwingen een tweestatenoplossing te aanvaarden, die, ondanks de nadelen en risico's die deze met zich meebrengt (in de eerste plaats dat Hamas Palestina onder controle neemt na democratische verkiezingen), het enige haalbare blijft?

Een besluit geboren uit wanhoop

Dit is ook het moment voor landen die mogelijk invloed aan beide kanten hebben, om die invloed goed te gebruiken. Dit is niet het moment voor politiek en diplomatiek cynisme. Dit is een van die zeldzame momenten waarop een schokgolf, in dit geval die van 7 oktober, de kracht heeft om de werkelijkheid opnieuw vorm te geven. Zien de landen die betrokken zijn bij dit conflict niet dat Israëli's en Palestijnen niet langer in staat zijn zichzelf te redden?

De komende maanden zullen beslissen over het lot van twee volkeren. Dan zullen we weten of dit conflict, dat al meer dan een eeuw duurt, voldoende volwassen is om ruimte te laten voor een ethische, redelijke en humane oplossing.

Het tragische is dat deze oplossing (als deze ooit werkelijkheid wordt) niet voortkomt uit hoop en enthousiasme, maar uit wanhoop en uitputting. Omdat het helaas vaak deze gemoedstoestand is die vijanden ertoe brengt vrede te sluiten, en dat is alles waar we vandaag nog op kunnen hopen. Wij zullen daar dus tevreden mee zijn. Alsof je de onderwereld moet doorkruisen om op de plek te komen vanwaar je op een uitzonderlijk heldere dag de verre rand van het paradijs kunt zien.

David Grossman

https://www.courrierinternational.com/l ... ns-l-abime

[Remundo]

een interessant debatje tussen Natacha Polony en de Israëlisch-Amerikaanse agent BHL

[gegyx]

Salame
Durf je niet "zwijg" te zeggen tegen de andere geile kerel?

De ander bespotte de landen van het mondiale zuiden met betrekking tot respect voor het internationaal recht, waarbij hij hier en daar gevallen aanhaalde...
En hij beseft niet eens de schaamteloosheid waarmee Israël sinds 1945 systematisch het internationale recht heeft genegeerd?
En hij komt nog een boek presenteren!
Zeker een parel...

[gegyx]

De VN zijn er eindelijk in geslaagd een stemming te krijgen om de bombardementen te stoppen, absoluut vanavond (onthouding van de VS)

Satanthug is niet blij met zijn Amerikaanse sponsor.

Maar aangemoedigd door BHL geeft hij niets om VN-resoluties...

[gegyx]

De speciale rapporteur van de Verenigde Naties voor de Palestijnse Gebieden bevestigt dat “er redelijke gronden zijn” om aan te nemen dat Israël verschillende “genocidedaden” heeft gepleegd, in een rapport dat op maandag 25 maart is gepubliceerd en waarin ook wordt verwezen naar “etnische zuiveringen”.

“De overweldigende aard en omvang van de Israëlische aanval op Gaza en de destructieve levensomstandigheden die deze heeft veroorzaakt, onthullen de intentie om de Palestijnen als groep fysiek te vernietigen”, zegt Francesca Albanese. in haar rapport dat ze dinsdag moet presenteren aan de Mensenrechtenraad in Genève.

Dit rapport – getiteld ‘Anatomie van een genocide’ – concludeert ‘dat er redelijke gronden zijn om aan te nemen dat de drempel die aangeeft dat er genocide is gepleegd’ tegen de Palestijnen in Gaza is bereikt.

In haar conclusies noemt Francesca Albanese drie genocidedaden: “moord op leden van de groep; ernstige schade aan de fysieke of mentale integriteit van leden van de groep; en opzettelijke onderwerping van de groep aan bestaansomstandigheden die erop gericht zijn haar gehele of gedeeltelijke fysieke vernietiging teweeg te brengen.”

“Genocide instrumenten om etnische zuivering te bewerkstelligen”
Dit zijn drie van de vijf genocidedaden die zijn opgenomen in het Verdrag inzake de voorkoming en bestraffing van genocide.

De Israëlische vertegenwoordiging bij de Verenigde Naties in Genève “verwierp het rapport volledig” en zei in een verklaring dat het deel uitmaakt van “een campagne gericht op het ondermijnen van de oprichting van de Joodse staat.”

https://www.nouvelobs.com/monde/2024032 ... -gaza.html

[Remundo]

en daar investeert Macrounette niet veel in de bewapening van de Palestijnen...

nochtans



Gisteren op de radio Frankrijk Infospraken ze openlijk over genocide, over bommen en over honger/dorst

[Macro]

en daar investeert Macrounette niet veel in de bewapening van de Palestijnen...

Maak je geen zorgen, de Russen zullen hen voorzien van Kalash

[Christophe]

en daar investeert Macrounette niet veel in de bewapening van de Palestijnen...
(...)
Gisteren op de radio Frankrijk Infospraken ze openlijk over genocide, over bommen en over honger/dorst

Er zijn anderen, zeker beter geplaatst dan Frankrijk, die niet veel voor hun "broeders" doen, hè...

Waarom heeft het buurland Egypte al maandenlang zijn grenzen niet wijd opengezet? Dit zijn hun moslimbroeders en -zusters, we moeten ze helpen, toch? Is de islam geen religie? van vrede, verzoening en broederschap ?

Nou, shit... dacht ik...