Dit is bijvoorbeeld het geval in Midden- en Oost-Europa, waar hele regio's worden veroordeeld, niet alleen door radioactieve residuen, maar vooral door de verwoesting van de bodem, en in het bijzonder van de grondwaterspiegel. .
Met deze factoren wordt helaas niet vaak op dezelfde manier rekening gehouden in de berekeningen, het lijkt mij verstandig om ze mee te nemen, maar op welke manier
Voor info:
Wikipedia schreef:
Milieu-impact van een uraniummijn
Uranium is een zwak radioactief element dat, zolang het in zijn natuurlijke staat blijft, geen gevaar voor het milieu vormt. Na de ontmanteling van een uraniummijn blijft echter meer dan 80% van de radio-isotopen in de steenbergen achter. De wind verstrooit radioactieve deeltjes in alle richtingen. Afstromend water is verontreinigd en sijpelt in grondwater of beken.
Een in bedrijf zijnde uraniummijn produceert veel afval:
* atmosferische emissies: radon en radioactief stof. Een van de gevaarlijkste emissies uit een uraniummijn is radon, een onzichtbaar, geurloos edelgas dat zich verspreidt vanuit verpakkingsfaciliteiten, puinheuvels of tanks voor vloeibaar afval. Radon vormt een risico op longkanker.
* vloeistoflozingen: mijnwater dat ontstaat door boringen en afvoer in de mijn. Het water kan worden opgepompt en behandeld voordat het wordt geloosd.
* vast afval: slib en neerslag afkomstig van de behandeling van vloeibaar afvalwater.
* afvalgesteente: gewonnen gesteente dat zeer weinig uranium bevat en bijgevolg niet wordt verwerkt. De hoeveelheid afvalgesteente uit uraniummijnen bereikt honderden miljoenen tonnen. Als de residuen niet goed worden afgedekt en gelokaliseerd, laten ze radon en radioactief stof vrij in de lucht en komen via de infiltratie van regenwater giftige en radioactieve materialen in de grond en het oppervlaktewater terecht.
* laagwaardige ertsen: ertsen waarvan het uraniumgehalte tussen ongeveer 0,03 en 0,8% ligt. Ze worden niet altijd behandeld. Voorraden vormen dezelfde problemen als afvalgesteente, verergerd door het hogere uraniumgehalte.
Dit afval stelt het milieu bloot aan uraniumradioactiviteit, wat kan leiden tot radioactieve besmetting van mensen, dieren in het wild en flora. Bovendien bestaat voor sommige afvalstoffen niet alleen een gevaar dat verband houdt met radioactiviteit, maar ook een risico dat verband houdt met de toxiciteit van conventionele chemicaliën zoals zwavelzuur en zware metalen, die worden gebruikt voor de verwerking van uraniumerts. Ten slotte moet ook rekening worden gehouden met de overlast van de mijn als gevolg van:
* het totale landoppervlak dat door de mijn wordt ingenomen, dat voor uranium hoger is dan voor de exploitatie van andere mineralen.
* de sociale impact voor de inheemse bevolking die op de plaats van uitbuiting woont (voorbeelden in de VS, Canada, Afrika, Australië, Tibet (vgl. Sun Xiaodi)…).
In december 2003 voerde CRIIRAD een onafhankelijke inspectie uit in Arlit (Niger), waar zich uraniummijnen bevinden die worden geëxploiteerd door de Franse nucleaire industrie (Cogéma-Areva). In het eindrapport werden talrijke onregelmatigheden opgemerkt, hoewel de inspectie werd verstoord door de inbeslagname van apparatuur en diverse belemmeringen van de kant van de Nigerese autoriteiten en Cogéma. [10]
Volgens het Ecologisch Instituut van Oostenrijk[11] zijn de uraniumwinning en de verwerking van verbruikte splijtstof de stadia van de splijtstofcyclus die het meest bijdragen aan de stralingsdoses als gevolg van kernenergie[12] (rekening houdend met de normale werking en “kleine ”incidenten, dat wil zeggen met uitzondering van kernproeven en ernstige ongevallen zoals de ramp in Tsjernobyl).