Kleine beoordeling: tot op heden zijn er meer dan 300 stenen geproduceerd; de huidige droge voorraad bedraagt 288 eenheden, waaraan een twintigtal moet worden toegevoegd die door mij op proef zijn verbrand of aan vrienden zijn gegeven. De productie is om verschillende redenen, waaronder een technische, een goede maand opgeschort en staat op het punt weer op gang te komen. In feite was de werking van de actuator geleidelijk verslechterd totdat hij elke dienst weigerde: uitglijden verhinderde effectief persen.
Ik heb andere wegen verkend en er zijn een paar alternatieven, maar weinig die aan mijn criteria voldoen. Een reksysteem, zoals in het begin beoogd, zou geschikt kunnen zijn; eenvoudiger is een garagekrik ook een interessante en meer toegankelijke oplossing (bestaande apparatuur en makkelijk verkrijgbaar).
Voor een radicale verandering wilde ik proberen het drukpunt op de aandrijfarm te wijzigen door aan dit mechanische principe te hechten, uit nieuwsgierigheid en ook omdat het een heel eenvoudige wijziging was.
Je herinnert je misschien dat ik mijn best heb gedaan om een duwhoek te vinden die zo min mogelijk resulterende krachten genereert, dus blijf zoveel mogelijk in de as van de duwstang. A posteriori denk ik dat het zoeken naar dit delicate evenwicht de reden is voor de constitutieve instabiliteit van mijn apparaat: het is tegenstrijdig om te proberen zo dicht mogelijk bij de as te blijven, terwijl het de kloof met de laatste is die voldoende wigvorming veroorzaakt om de zuigerstang aan te drijven.
Ik denk dat ik een ontwerpfout heb gemaakt: aanvankelijk had ik een "cassette" ontworpen die totaal nutteloos bleek te zijn omdat hij onafhankelijk was van de gashendel. Echter, correct uitgevoerd, is dit element essentieel om de effecten van niet-verticale resulterende krachten tegen te gaan.
In de praktijk heb ik het stuwpunt verwijderd van de "zuiger" -as en, uiteraard, vond ik een sterke beperking die deze as naar voren bracht. Ik twijfelde in dit stadium om een werkende configuratie te krijgen, maar ik plaatste toch een houten wig van de juiste dikte om de staaf op zijn plaats te houden en deze draaiing te voorkomen, en daar bingo: de staaf rustte nu op het uiteinde van de hoofdsteun hefboom! Na enig nadenken kwam het mij voor dat deze eenvoudige toevoeging een cassette simuleerde, hoewel deze slechts aan één kant werkte, maar aan de kant waar deze beperking zich manifesteerde: kortom, het geheel gedroeg zich als een blok dat nu kon werken zonder een van de persinrichting en dit, zonder wrijving of andere nadelen. Onderzoek van het uiteinde van het bord laat zien dat de druk aanzienlijk is en ik zal het waarschijnlijk moeten vervangen door een ander exemplaar van hard hout...
Foto's komen nog...