bla bla...
duizenden kilometers THT-lijnen liggen al verspreid over de continenten.
Om de oceanen over te steken is het noodzakelijk een HVDC-netwerk (High Voltage Direct Current) uit te rollen waarvan de verliezen in de orde van 3%/1000 km liggen voor lijnen met een vermogen van ongeveer 10 GW.
De Pacific-verbinding is iets langer (8000 km)
Het gebruik van gelijkstroom heeft nog een ander voordeel, je kunt het op de gewenste frequentie laten golven, namelijk het verbinden van netwerken die niet dezelfde frequentie hebben (twee belangrijke standaarden 50 en 60 Hz in de wereld)
De Atlantische Oceaan is zo'n 5000 km breed en is de enige grote verbinding die aangelegd wordt, omdat alles al bekabeld is in Amerika, Europa en zelfs tot in Japan. Als eerste benadering zouden we 1% verliezen hebben, maar ongetwijfeld minder door het aantal lijnen te vergroten en door zo min mogelijk stroom door te geven.
We weten heel goed hoe we transoceanische onderzeese telecommunicatiekabels moeten inzetten:
van Tokio tot New York moet er een tijdsverschil van ongeveer 12 uur zijn, en dat is precies wat we nodig hebben.
Dit zou ook de behoefte aan opslag beperken.
maar dit alles vereist dat Europa, Azië en Amerika tot overeenstemming komen... het zou ook niet slecht zijn om Afrika bij het project te betrekken.
“Laat iedereen met elkaar overweg” : dit is waar het zal blokkeren.
Hetzelfde probleem hadden we al met DESERTEC, dat zich concentreerde op de zone Europa-Noord-Afrika-Midden-Oosten en dat om politieke redenen instortte.