Artikel 104 - MAASTRICHT - Oplichterij

Huidige Economie en Duurzame Ontwikkeling-compatibel? groei van het BBP (ten koste van alles), de economische ontwikkeling, de inflatie ... Hoe concillier de huidige economie met het milieu en duurzame ontwikkeling.
Christophe
Modérateur
Modérateur
berichten: 79126
Inschrijving: 10/02/03, 14:06
Plaats: planet Serre
x 10974

Betreft: Artikel 104 - MAASTRICHT - De schuldenzwendel




par Christophe » 19/01/18, 11:23

0 x
Christophe
Modérateur
Modérateur
berichten: 79126
Inschrijving: 10/02/03, 14:06
Plaats: planet Serre
x 10974

Betreft: Artikel 104 - MAASTRICHT - De schuldenzwendel




par Christophe » 13/07/19, 01:59

Het artikel is ruim 1 jaar oud maar ik zie het nu pas voorbijkomen:

"Schulden, schulden, schulden!", dit asociale argument dat we jullie blijven vertellen is onzin

Dit is de reden waarom voorstanders van schuldaflossing door middel van bezuinigingen charlatans zijn.


"Omdat de schulden". Dit is het absolute argument van de voorstanders van anti-openbare diensten en anti-welzijnsbeleid.

Eerste schaarblad: ze gebruiken het om elke vorm van sociale rechtvaardigheid te weigeren. Als je bijvoorbeeld uitlegt dat een derde van het ziekenhuispersoneel risico loopt op een burn-out (bron: ANFH) en dat het daarom urgent is om meer aan te werven, zullen ze je antwoorden dat dat onmogelijk is ‘vanwege de schulden’.

Tweede middel: ze gebruiken het om hun antisociale hervormingen te presenteren als onvermijdelijke maatregelen voor gezond bestuur. Als u er bijvoorbeeld op wijst dat sociale bijstand essentieel is om de armoede te beperken, omdat zonder deze bijstand 24% van de Fransen in plaats van 14% (Eurostat) door de armoede zou worden getroffen, zullen zij antwoorden dat deze toch moet worden verlaagd "vanwege de schuldenlast". Daarom proberen ze het politieke debat in een ijzeren keurslijf te stoppen: als je het met hen eens bent, ben je een deugdzame manager; als je het er niet mee eens bent, ben je een onverantwoordelijke leker.

Dit argument is echter om verschillende redenen misleidend.

Ten eerste is hun manier om de schulden van staten te tellen absurd. "De Franse schuld bedraagt ​​98% van het bbp"! "Binnenkort 100%"! Te goeder trouw zal het niet-gespecialiseerde publiek denken dat als we de 100% overschrijden, dit noodzakelijkerwijs een ramp is. Zij zal zich daarom des te gemakkelijker neerleggen bij een bloeding in onze sociale uitgaven. Het BBP is echter de totale rijkdom die het land in één jaar tijd produceert; en de Franse staat betaalt zijn kredietverstrekkers momenteel na iets meer dan zeven jaar terug. Strikt genomen, als we onze staatsschuld vergelijken met het bbp van het land over een periode van zeven jaar, levert dit 1% op, en niet 7%. De ballon van de ‘schuldenapocalyps’ loopt onmiddellijk leeg.

Vervolgens moeten we bedenken dat de ultieme garantie voor de staatsschuld niet de rijkdom is die het hele land in één jaar tijd produceert. De ultieme garantie is het al dan niet bestaan ​​van totale publieke activa die groter zijn dan de schulden, omdat dit betekent dat de staat meer bezit dan zou moeten. Dit is ook de fundamentele reden waarom Frankrijk, een land dat beschikt over een zeer uitgebreid publiek erfgoed (infrastructuur, onroerend goed, overheidsbedrijven, enz.), door kredietverstrekkers wordt beschouwd als een veilige kredietnemer, terwijl arme staten die vrijwel geen publieke activa hebben worden beschouwd als risicovolle kredietnemers. De nalatigheid van de aanhangers van antisociaal beleid ‘omdat de schulden’ vervolgens aan het licht kwamen: hoewel het vooral het bestaan ​​van een machtige publieke erfenis is die Frankrijk tot een solide kredietnemer maakt, blijven dezelfde mensen deze garantie verzwakken door de privatiseringen te vermenigvuldigen. ! Het is het oude verhaal van de brandstichter.

Last but not least is het idee dat we de staatsschuld kunnen terugbetalen door enorme bezuinigingen op onze overheidsuitgaven op zichzelf een idiotie. Als Frankrijk er bijvoorbeeld in zou slagen, ten koste van ongekende bezuinigingen, een begrotingsoverschot van ongeveer 1% van het bbp te genereren en dit te besteden aan de aflossing van zijn staatsschuld, zou dat ongeveer...100 jaar duren! Wie kan serieus in zo’n scenario geloven? Dit is voldoende om te bewijzen dat de voorstanders van terugbetaling door bezuinigingen charlatans zijn.

Er is een alternatief. De staatsschuld van Frankrijk, en breder die van de landen van de eurozone, kan perfect worden geabsorbeerd zonder antisociaal bezuinigingsbeleid. Hiervoor is het voldoende dat de Europese Centrale Bank (ECB) de schulden van de kredietverstrekkers opkoopt dankzij de creatie van geld (het ‘gelddrukken’); en dat het, eenmaal verlost, ze uitwist. Het is legaal, omdat de ECB al het recht heeft om staatsschulden van crediteuren op te kopen: dat heeft ze de afgelopen jaren ook al gedaan. In een maximalistisch scenario zou, bij een monetaire creatie van 960 miljard euro per jaar, de gehele staatsschuld van de eurozone dus binnen ongeveer tien jaar kunnen verdwijnen, zonder dat er sprake hoeft te zijn van verkoop aan het afsnijden van het publieke erfgoed, noch van de afbraak van het publieke erfgoed. de bloedingen in onze sociale uitgaven. Voor de goede orde: de ECB heeft alleen al in 2017 al 720 miljard euro gecreëerd om particuliere banken te ondersteunen: deze orde van grootte is dus niet schokkend. En hoe dan ook, we kunnen ons ook een tussenscenario voorstellen, waarin een groot deel van de staatsschuld van de eurozone zou worden geabsorbeerd, maar niet de hele.

Het gebruikelijke grote argument tegen dit alternatief is bekend: "geld drukken zal hyperinflatie veroorzaken!". In werkelijkheid is dit onjuist. Zolang de proporties onder controle blijven, veroorzaakt geldcreatie geen hyperinflatie: in dit geval zou zelfs het maximalistische scenario waar ik het over heb de geldhoeveelheid met slechts 4% doen toenemen, en wel in een vrij langzaam tempo. Bovendien is de oorzaak van hyperinflatie, in de economie zoals die is en niet zoals wij die ons voorstellen, de ineenstorting van het vertrouwen van huishoudens en investeerders in de economie van het land, wat resulteert in het einde van het vertrouwen in de waarde van het geld zelf. In het geval van kruiwagens met bankbiljetten uit Weimar, Duitsland om brood te gaan kopen, was het bijvoorbeeld de ineenstorting van het collectieve vertrouwen in de Duitse economie die de hyperinflatie veroorzaakte; en niet een reeds bestaand monetair creatiebeleid.

Vroeger beschreef Molière de doktoren van zijn tijd als charlatans die hun onwetendheid verborgen achter obscure formules in het Latijn, en die alleen goed waren in het vermenigvuldigen van aderlatingen bij zieken, met het risico hen te doden. Mutatis mutandis zijn de voorstanders van privatiseringen, anti-openbaardienstbeleid en anti-welzijnsbeleid de hedendaagse Molière-dokters: ook zij rechtvaardigen dodelijke maatregelen met pseudo-expertgebrabbel; en ook zij zijn gevaarlijke charlatans.


Bron: https://www.huffingtonpost.fr/thomas-gu ... _23473831/
0 x

 


  • Vergelijkbare onderwerpen
    antwoorden
    bekeken
    laatste bericht

Terug naar "Economie en financiën, duurzaamheid, groei, BBP, ecologische belastingstelsels"

Wie is er online?

Gebruikers die dit bekijken forum : Geen geregistreerde gebruikers en 123-gasten