De instabiliteit van de productie is een van de grootste problemen van hernieuwbare energiebronnen (vooral voor zonne-energie)
Methanatie, een oplossing voor de toekomst om de variabiliteit in de productie van hernieuwbare energie te overwinnen
Jean François Papot, adjunct-directeur van het ontwerpbureau voor hernieuwbare energie, geeft ons een deskundig oordeel over het nut van methanisering voor de opslag van energie en het compenseren van de variabiliteit in de productie van hernieuwbare energiebronnen.
"Ja, maar wat doe je als de zon en de wind weg zijn?" Deze simpele vraag maakt maar al te vaak een einde aan het debat over de massale integratie van hernieuwbare energiebronnen in onze energiemix. Erger nog, het wordt vaak gevolgd door een stereotiep verhaal over de noodzaak om kolencentrales weer aan te steken of de suggestie van een terugkeer naar de kaars. De belangrijkste kritiek op hernieuwbare energiebronnen is inderdaad de intermitterende productie ervan.
Hernieuwbare energiemix: de vraag is niet langer 'als' maar 'wanneer'
Geconfronteerd met het tekort aan fossiele brandstoffen en de groeiende onaanvaardbaarheid van kernenergie, wordt het massaal gebruik van hernieuwbare energiebronnen om onze elektriciteit te produceren niet langer beschouwd als een ecologische utopie, maar inderdaad als een noodzakelijke overgang, zowel vanuit economisch als vanuit ecologisch oogpunt. Uit deze behoefte ontstaat een andere: een antwoord bieden op de intermitterende hernieuwbare energiebronnen om overproductieperioden op te slaan en op pieken in het verbruik te reageren.
Onderbroken kan worden verwacht: het is zelfs een baan!
Allereerst moet worden bedacht dat intermittentie geen onvoorspelbaarheid betekent. Zo is het heel goed mogelijk om, bijvoorbeeld op regionale schaal, de productie van een windpark of fotovoltaïsche centrales enkele uren van tevoren te voorspellen. Zoals elke netbeheerder al pieken in het verbruik verwacht, hebben de meest innovatieve (in Spanje, Duitsland, enz.) Geleerd om een energiemix te integreren met een hoge hernieuwbare component (soms meer dan 100%) en zo deze beroemde onderbreking op te vangen. Wanneer de productie groter is dan het verbruik, is het dus gebruikelijk om elektriciteit op te slaan via bijvoorbeeld pompstations voor energieoverdracht naar energieopslag (STEP) om het daaruit onttrokken water stroomafwaarts naar stroomopwaarts van een hydraulische dam te “heffen”. Dit water kan vervolgens op conventionele wijze door de dam weer in energie worden omgezet ten koste van een opbrengstverlies in de orde van grootte van 20 tot 30%. Dit intermitterende beheer (productie door opslag en consumptie door vraagrespons) is een van de uitdagingen van toekomstige slimme netwerken, die momenteel enorme financiële, technische of industriële middelen mobiliseren.
Methanatie: een brug slaan tussen gas en elektriciteit
Desondanks vereist het massale (d.w.z. bijna 100%) gebruik van hernieuwbare energie het vinden van nieuwe opslagmethoden. Er zijn weliswaar elegante wegen, maar stuiten op technische (regulering van laad- / ontlaadcycli voor elektrische batterijen), kwantitatieve (AWZI, opslag van perslucht, enz.), Milieu- (materiaalgebruik voor batterijen) of veiligheidsgrenzen (waterstofopslag) zal het, zelfs niet door ze te combineren, niet mogelijk maken om op bevredigende wijze op het probleem als geheel te reageren.
Een van de sterke punten van het negaWatt-scenario is om op dit probleem te reageren door de noodzakelijke complementariteit tussen gas en elektriciteit te benadrukken. Het is klassiek om aan gas te denken om elektriciteit te produceren (warmtekrachtkoppeling), maar een bekend Frans concept maakt het ook mogelijk om het paradigma om te keren om een gelijkwaardigheid te creëren, behalve voor opbrengstverliezen, tussen deze twee energieën: methanisering.
De formule van Sabatier: CO2 + 4 H2 = CH4 + 2 H2O
(...)
Bron vervolg: http://www.actu-environnement.com/ae/ne ... 15627.php4
