Cuicui schreef:Ahmed schreef:Sen-no-sen, bedankt voor je relevante bijdragen die mij veel vermoeidheid besparen!
Filosofie is allemaal leuk en aardig, maar ik zie niet hoe ik die in de praktijk moet gebruiken om een einde te maken aan splijtingsreactoren.
Integendeel, door diepgaande analyse en rationeel en onpartijdig redeneren komen oplossingen voor de gestelde problemen snel naar voren.
Als we de nucleaire kwestie analyseren, zonder een ideologisch debat van het ‘nucleofobe’ type aan te gaan, lijkt het er historisch gezien op dat deze – oorspronkelijk militaire – technologie industrieel werd na de oliecrises van 1973 en 79.
Civiele kernenergie ontstond dus in een context van groei (eind van de ‘glorieuze jaren dertig’) en diende als palliatief voor de ontbrekende olie, de onbetwiste en onbetwistbare energie van de groei.
Het lijkt erop dat kernenergie een ideologie heeft gediend, dient en zal dienen, die van exponentiële groei (ik voeg exponentieel toe, omdat niemand in de politiek-economische sfeer heeft aangegeven wanneer deze zou moeten eindigen).
Gezien het gigantisme van de infrastructuur is kernenergie altijd gezien als instrument voor massaproductie om onze onverzadigbare economie te vullen; in feite is een kleine kernreactor voor individuen nauwelijks mogelijk gezien de risico's die dit soort installaties met zich meebrengen.
Door te extrapoleren naar de toekomst is het niet moeilijk om te zien dat alle nucleaire programma's hetzelfde zijn
Volgende generatie volg deze groeilogica.
Van de Marcoule G1-proefreactor die 2 MW elektriciteit produceerde, zijn we overgestapt op de EPR en de 1600 MW en DEMO (de pre-industriële fase afgeleid van ITER) "zouden" tussen 2000 en 4000 MW moeten produceren!
Als ik nu extrapoleer naar de mogelijke ontwikkeling van een magnetische restrictiereactor, zie ik niet in hoe deze technologie aan deze groeilogica zou kunnen ontsnappen?
Er lijken twee dingen te zijn om serieus over na te denken:
1) Fossiele en mijnbouwenergieën (olie, gas, steenkool, uranium en derivaten) hebben de opkomst en continuïteit van de industriële samenleving mogelijk gemaakt, en wel vanwege hun vermogen om energie in gigantische hoeveelheden te leveren.
De technologieën ervan hebben echter de gevolgen dat ze vervuiling en duidelijke rampen veroorzaken, en dat er beperkingen zijn verbonden aan de voorraden ervan. Toch blijven we ze gebruiken totdat ze opdrogen en ondanks de veroorzaakte schade.
2) Als we punt 1 in overweging nemen, en ons nu voorstellen dat we een onbeperkte energiebron op onze schaal hebben, op welke manier moeten onze acties dan stoppen?
Je ontwent een alcoholist niet door hem meer alcohol te geven!
Kortom, om een einde te maken aan (onder andere) kernsplijtingsreactoren, is het noodzakelijk om te beginnen met het heroriënteren van onze doelstellingen in de richting van een samenleving in verval.
Een voorbeeld: vóór de ontwikkeling van civiele kernenergie was Frankrijk een van de meest avant-gardistische landen op het gebied van bioklimatische huisvesting; de overvloed aan energie diende deze zaak grotendeels.
"Engineering gaat soms over weten wanneer je moet stoppen", Charles De Gaulle.