Is talent belangrijker dan hard werken?
Hoe worden mensen goed in wetenschap, muziek of sport? Is het aangeboren of verworven?
Deze vragen hebben lang aanleiding gegeven tot intense discussies in de psychologie. En in tegenstelling tot sommige specialisten die vasthouden aan de bepalende rol van praktijk en werk, stellen David Z. Hambrick en Elizabeth J. Meinz, twee professoren in de psychologie, in een artikel in de New York Times dat talent en intelligentie een veel grotere invloed hebben op ons handelen.
De twee onderzoekers herinneren zich dat nog geen twintig jaar geleden een baanbrekend onderzoek onder leiding van psycholoog K. Anders Ericsson van de University of Florida aantoonde dat goed musiceren vooral afhangt van het aantal uren oefenen. Zo merkten hij en zijn collega's op dat de beste studenten van de muziekafdeling van de Universiteit van Florida op 20-jarige leeftijd niet minder dan 10.000 uur aan repetitie hadden verzameld, tegen 8.000 voor studenten die als goed maar niet uitstekend werden beschouwd en 5.000 uur voor de minst efficiënte.
Zoals David Z. Hambrick en Elizabeth J. Meinz aangeven, zijn deze resultaten gevolgd door talloze "enthousiaste" studies die in dezelfde richting gaan: wat het beste van het goede scheidt, is hard werken en vastberadenheid. Malcolm Gladwell trekt dezelfde conclusie als hij het belang van Ericssons onderzoek samenvat in zijn boek Outliers:
"Oefening is niet wat je doet als je goed bent, maar wat je doet om goed te worden."
Op dezelfde manier maakt Geoff Colvin in zijn boek Talent is overvalued, precies een onderscheid om de relevantie van het IQ te meten, de prestatie in een herhaalde en gebruikelijke setting en de prestatie die slechts één keer wordt behaald:
"IQ is een goede prestatie-indicator voor een onbekende taak, maar als iemand een paar jaar hetzelfde werk doet, voorspelt IQ weinig of niets over prestatie."
Maar volgens de twee auteurs van het artikel in de New York Times komen deze beweringen niet exact overeen met “wat de wetenschap zegt”. Meer recent onderzoek toont aan dat intellectuele capaciteiten op veel gebieden een doorslaggevende rol spelen bij succes.
David Lubinski en Camilla Benbow van de Vanderbilt University in Tennessee hebben zo de onderwijstrajecten gevolgd van meer dan 2.000 mensen die op 13-jarige leeftijd de beste SAT-scores behaalden (de beste 1%). En ze merken dat vergeleken met de top 9%, de top 1% drie tot vijf keer meer kans heeft om te promoveren, een boek te schrijven of te publiceren of een artikel in een wetenschappelijk tijdschrift.
De twee auteurs vermelden ook hun eigen resultaten die gebaseerd zijn op de analyse van wat zij de capaciteit gekoppeld aan "werkgeheugen" noemen. Volgens hen is deze intellectuele kwaliteit aangeboren. Nu is zij het die het verschil maakt tussen bijvoorbeeld twee pianisten met dezelfde ervaring maar niet dezelfde intelligentie.
Dit artikel in de New York Times werd sterk bekritiseerd door Gizmodo, een site die gespecialiseerd is in nieuws over technologische innovaties. De site betreurt inderdaad het feit dat de twee psychologen iedereen proberen te ontmoedigen die probeert te ondernemen "door heel hard te werken", en onderstreept dat het begrip "talent" niet beperkt is tot genetica, en dus tot het aangeboren.
Bron: http://www.slate.fr/lien/46641/talent-d ... e-reussite
