Epigenetica, genetische of cellulair geheugen: de werkelijkheid?

[Christophe]

Epigenetica uitgelegd door een "pro" in 3 minuten:

[Janic]

uitstekend!

[Christophe]

Bewijs dat epigenetica bestaat met... schat???? Wie wil het trucje nog een keer proberen? Precies daar?

[izentrop]

Zelfde soort als deze:
Onderzoekers ontdekken een formule die hoogte en intelligentiequotiënt met elkaar verbindt

[Ahmed]

Dit is waarschijnlijk de verklaring van de uitdrukkingen: "klein genie" en "grote dadais"!

[Christophe]

Nou goh, ik wist niet dat Axel Kahn het idee van verdedigde epigenetica !

“Alles is aangeboren en alles is aangeleerd: genetica en epigenetica werken voortdurend samen”
Interview met de geneticus Axel Khan, voorzitter van de Liga tegen kanker.

Vijftien jaar geleden, toen de eerste sequencing van het menselijk genoom werd gedaan (het interview dateert uit 2019), gokten we veel op de identificatie van al onze genen, en DNA was de grote organisator van de cel...

Axel Kahn: Het is waar dat deze visie de overhand had, maar alleen onder degenen die bijziend waren! in die tijd was ik met name beleggingsadviseur in de biotechnologie, en mijn toespraak was duidelijk. Het potentieel voor commercialisering en waardecreatie gegenereerd door genoomsequencing was ongelooflijk klein. Het was waanzin om de inflatie van de kosten van de beursgenoteerde bedrijven uitsluitend te willen volgen op basis van de sequentiebepaling van het genoom.

Het was allemaal een illusie, zoals altijd. Vandaag is het omgekeerd: sommigen beweren dat het genoom als genetische sequentie geen enkel belang meer heeft; we zouden in de wereld van alle epigenetica zijn. In werkelijkheid is het geen van beide, het is beide tegelijk, met zeer subtiele interacties tussen de twee.

Kun je details geven?

Axel Kahn: Toen hij begon deel te nemen aan het Human Genome-project, dat begon in 1989, beweerde Walter Gilbert (Nobelprijs in 1980) dat we het programma van het leven gingen lezen. Maar we hadden er al een hele tijd niet in geloofd.

Vanaf het begin van de XNUMXe eeuw begon epigenetica algemeen bekend te worden, ook al was het misschien minder in de mode. Met name de modificaties (fosforylering, methylering, ADP-ribosylering, enz.) van histonen, de eiwitten waar DNA omheen wikkelt, om chromatine te vormen, zijn al heel lang het onderwerp van studies.

Zelf was ik bezig met de regulering, en daarmee de aanpassing, van levergenen aan voeding. Het is inderdaad een vorm van regulering, niet van de sequentie, maar van het niveau van genexpressie. We hadden enkele van de fundamentele mechanismen bepaald die verklaren hoe glucose als zodanig de gentranscriptie beïnvloedt.

Ook in die tijd, in 2002, werden de eerste studies gepubliceerd die de gezondheidstoestand van kinderen koppelden aan de overvloed aan voedsel die hun grootouders kenden. We ontdekten een vorm van erfelijkheid zonder gen.

Het paradigma blijft darwinistisch. Het legt de fundamentele elementen van evolutie uit, ook al moet het worden verfijnd. de genen zijn duidelijk aanwezig en gedragen zich zoals ze zijn, zoals hun sequentie codeert. Maar ze worden ook gecontroleerd, op korte of lange termijn, door alle epigenetische mechanismen. En deze epigenetische regulatie is de manifestatie van de omgeving.

Vooruitgang betreft vooral het voortbestaan ​​van imprints die verband houden met epigenetica gedurende enkele generaties. Onthoud echter dat alleen genetische modificaties worden doorgegeven aan alle generaties. Dan kennen we de dialoog tussen deze twee partijen beter, ook al waren we die al tegengekomen met het SOS-systeem van bacteriën. In schadelijke omstandigheden, zoals een gebrek aan voedsel of ioniserende stralen... wordt een mechanisme geactiveerd en ontstaat er een hypermutabiliteit die de genetische diversiteit vergroot en dus de kans vergroot dat er bij toeval een vorm verschijnt die resistent is tegen deze ongunstige omstandigheden en geselecteerd wordt. .

U bent sinds juni voorzitter van de Liga tegen Kanker. Bij dit type ziekte komt ook epigenetica tussenbeide.

Axel Kahn: Zeker, maar ook daar is het paradigma niet veranderd: kanker is altijd het gevolg van somatische mutaties. voor zover ik weet, kunnen alleen veranderingen in het niveau van genexpressie geen kanker veroorzaken. Het komt voort uit bepaalde omstandigheden (ioniserende stralen, vervuiling, ontsteking, enz.) die, zoals in het SOS-systeem, een hypermutabiliteit creëren die op natuurlijke wijze het risico vergroot dat onder de cellen met verschillende gegenereerde fenotypes er willekeurig een is die meer prolifereert en invasiever dan zijn buren. En dat is kanker.

Chance legt uit dat in de aanwezigheid van kankerverwekkende mutaties sommigen de ziekte zullen ontwikkelen en anderen niet.

Dat gezegd hebbende, vinden er in de verschillende betrokken moleculaire processen "kwantitatieve" modificaties plaats op de niveaus van genexpressie, en daarom kan worden gezegd dat epigenese betrokken is bij carcinogenese. Desalniettemin wordt er geen tumorproces in gang gezet zonder dat een genmutatie een selectief voordeel aan de cel verleent.

Een andere ontdekking die het DNA-determinisme enigszins aan het wankelen heeft gebracht, is die van de tussenkomst van toeval in de expressie van genen. Speelt het een rol bij kanker?

Axel Kahn: Het staat centraal in het ontstaan ​​en de ontwikkeling van kankers. Hij legt bijvoorbeeld uit dat in de aanwezigheid van potentieel kankerverwekkende mutaties, sommige individuen de ziekte daadwerkelijk zullen ontwikkelen en andere niet. Mutaties in de BRCA 1- of BRCA 2-genen hebben een grote kans om borstkanker te veroorzaken, maar merkwaardig genoeg zal ongeveer 20% van de vrouwen die een dergelijke mutatie dragen niet ziek zijn. Met andere woorden, de mutatie versterkt de cel zonder automatisch tumorvorming op gang te brengen. Mutatie verhoogt alleen de frequentie van een fenomeen.

Dit brengt ons weer terug bij het SOS-systeem, omdat de mutatie te zwakke DNA-reparatiemechanismen of meer uitgesproken hypermutabiliteit betreft. De willekeur nestelt zich daar. Veel vormen van kanker, waaronder het Lynch-syndroom (een familiale darmkanker), zijn gekoppeld aan afwijkingen in herstelmechanismen.

Volgens een recente studie zijn we allemaal mozaïeken, die verschillende "klonen" herbergen die allemaal min of meer betrokken zijn bij het pad van carcinogenese. Is het gerelateerd?

Axel Kahn: Ja, natuurlijk. En we kunnen dit resultaat koppelen aan een van de belangrijkste vorderingen in de therapie: immunotherapie. Onze cellen muteren heel vaak. Ze worden meestal gerepareerd, maar niet altijd. Soms wordt het mooie evenwicht van deze cellen verbroken, worden ze benadeeld en geëlimineerd. En uitzonderlijk kan een cel worden bevoordeeld vanuit het oogpunt van proliferatie, en dat is kanker.

In dit geval resulteren de mutaties (er zijn er altijd meerdere) in verschillende gecodeerde eiwitten. De kankercel is dan vreemd, zo niet vreemd, en de grote vraag die opkomt is de volgende: waarom richt ons immuunsysteem, dat gewoonlijk zo graag vreemde cellen wil elimineren, zich niet op deze cellen?abnormaal? We weten het nu. Door darwinistische selectiemechanismen is de kankercel in staat de immuuncellen te inactiveren om niet vernietigd te worden.

Immunotherapie bestaat uit het opheffen van de remming van het immuunsysteem door kankercellen. T-lymfocyten herwinnen al hun cytolytische activiteit en vallen kankercellen aan. Helaas niet alleen, wat de aanzienlijke bijwerkingen verklaart die soms optreden.

Deze studie opent ook mogelijkheden op het gebied van diagnose en preventie, bijvoorbeeld door al in een vroeg stadium pretumorale klonen te identificeren?

Axel Kahn: Ja, het is een manier om de tools die we vandaag hebben te voltooien, te beginnen met genetische studies. Veel werk richt zich op het circuleren van DNA, DNA-fragmenten die in het bloed worden vrijgegeven door cellen die al kanker hebben gepleegd.

Laten we op het gebied van de diagnose blijven. Hoeveel vertrouwen kunnen we hebben in predispositietests voor gezondheidsrisico's, en in het bijzonder kanker?

Axel Kahn: Het hangt allemaal af van de kanker. Een mutatie die betrokken is bij familiaire colonpolyposis leidt in 100% van de gevallen tot darmkanker. Preventieve behandeling is totale verwijdering van de dikke darm. Voor borstkanker brengt een BRCA 1-mutatie het risico op 75% en dat van BRCA 2 op 50-60%. Voor andere, minder inducerende genen vinden we het effect van toeval: de mutatie verhoogt in wisselende verhoudingen de kans op het ontstaan ​​van kanker.

(...)



Zoals wat... hij was uiteindelijk meer open dan hij leek... jammer van de covid-crisis en daarom ging hij de laatste maanden van zijn leven door voor iemand die gesloten was...

[GuyGadeboisTheBack]

Dit soort karakter is nogal iconoclastisch in het Franse wetenschappelijke landschap. Hij heeft "de kaart" en was dus nog verplicht om bij bepaalde rekken te eten zodat we hem met rust zouden laten en zijn werk konden voortzetten. Blijkbaar werd hij gewaardeerd door zowel zijn gemeenschap als door de politieke wereld die zijn integriteit hulde bracht (te nemen met een bepaald pincet). Beter nog, hij werd zeer gerespecteerd door mensen in het dorp waar hij geboren was, die zijn eenvoud en zijn vriendelijkheid prezen. Het karakter is daardoor complex maar ik heb hem altijd welwillend, nieuwsgierig en open gevonden. Het tegenovergestelde van bijvoorbeeld een Claude Allègre, die het prototype is van de verfoeilijke pretentieuze lesgever, de ondrinkbare wetenschapper vol zekerheden en arrogantie zoals we op dit gebied hebben forum. Een hint: hij draagt ​​een rode neus zonder het te weten.

[Janic]

Zoals wat... hij was uiteindelijk meer open dan hij leek... jammer van de covid-crisis en daarom ging hij de laatste maanden van zijn leven door voor iemand die gesloten was...

waarschijnlijk het effect van de behandelingen!
https://www.rtl.fr/actu/debats-societe/ ... 7800920216

[Christophe]

[Christophe]

Econologie nog steeds voorop... zoals gewoonlijk?

Je genen kunnen een spoor van het leven van je grootouders dragen

Een onderzoek door onderzoekers van UC Santa Cruz toont aan dat epigenetische veranderingen mogelijk niet alleen van ouders op hun kinderen kunnen worden doorgegeven, maar ook op de volgende generatie. Deze "transgenerationele epigenetische erfenis" zou kunnen verklaren hoe de gezondheid van een individu kan worden beïnvloed door de ervaringen van hun ouders en grootouders.

Bij epigenetische modificaties gaat het niet om modificatie op het niveau van het DNA zelf, maar om de manier waarop genen tot expressie worden gebracht, wat direct van invloed is op de gezondheid en ontwikkeling van het individu. Het is dankzij de epigenetica dat de cellen van ons lichaam, die toch allemaal hetzelfde DNA hebben, gespecialiseerd zijn in de ene of de andere functie (neuronen, hartcellen, spiercellen, enz.). Epigenetica bepaalt welke genen, van de ongeveer 25 die deel uitmaken van ons DNA, tot expressie moeten worden gebracht of niet. Het proces omvat bijzonder complexe en niet volledig opgehelderde mechanismen.

Deze modificaties, overgedragen tijdens celdeling, worden veroorzaakt door de omgeving en bepaald gedrag; sommige zijn langdurig (met name die welke de functie van de cel dicteren), andere zijn van voorbijgaande aard (zoals die welke genen reguleren die verband houden met het circadiane ritme). Het is ook bekend dat epigenetische afwijkingen kunnen bijdragen aan de ontwikkeling en progressie van bepaalde ziekten, met name kankers. Deze veranderingen in genexpressie kunnen worden geërfd, maar hoe ouderlijke epigenomen de ontwikkeling en gezondheid van nakomelingen beïnvloeden, is nog onduidelijk.

(...)

https://trustmyscience.com/genes-pourra ... s-parents/