Mijn generatie was vóór Covid al bezorgd en boos. De protesten voor het klimaat en voor vrouwen die zij in 2019 leidde, waren daar een uiting van. Deze generatie, geboren grofweg tussen de val van de Berlijnse Muur en het aanbreken van het derde millennium, bestaat uit kinderen van de laatste babyboomers. Met andere woorden: deze generatie is de erfgenaam van de gefantaseerde en onhoudbare wereld van hun ouders, die zelf de enige generatie zullen blijven die tegelijkertijd volledige werkgelegenheid (eind van de Dertig Glorieuze Jaren) en ecologische zorgeloosheid (explosie van consumptie) heeft ervaren. tijd. Deze generatie regeert ons vandaag de dag. Ze is zo trots om de erfgenaam van 68 mei te zijn voor degenen aan de linkerkant, en zo trots om de beul van de verzorgingsstaat te zijn voor degenen aan de rechterkant. Aan de ene of de andere kant waren de oorzaken die deze generatie moest verdedigen onbeduidend vergeleken met de uitdagingen waarmee mijn generatie te maken kreeg. In de jaren zeventig de straat opgaan voor het recht op feesten en liefde lijkt inderdaad belachelijk in het licht van de strijd om het klimaat te overleven die mijn generatie moet voeren, voor zichzelf en haar eigen kinderen. Maar als je de post-Achtenzestigers de schuld zou geven, zou je de verkeerde vijand hebben. Het wilde kapitalisme, de werkelijke oorzaak van de ongelijkheid en de ineenstorting van het klimaat, moet in ons vizier blijven.
Mijn generatie was vóór Covid al arm en boos. Omdat ze zich ervan bewust was dat ze nooit de levensstandaard van haar ouders zou bereiken, moest ze ontslag nemen. Een buffer tussen twee eeuwen, neen, tussen twee millennials. Mijn generatie is niet geboren met een smartphone in de hand, maar moet toch een aantal IT-tools beheersen om een baan te vinden. Mijn generatie, die met het ene oor hoort dat het studeren van sociale en menswetenschappen alleen maar tot werkloosheid zal leiden, maar met het andere leert dat kunstmatige intelligentie alle andere beroepen zal vernietigen, is verloren. Mijn generatie is het zat om vaak onbetaalde stages te lopen, moe van het vechten voor salarissen waarmee ze nauwelijks hun ziektekostenverzekering en huur kunnen betalen. Mijn generatie weet dat het de wereld moet veranderen. Ze weet dat ze als buffer tussen twee tijdperken de brug moet zijn tussen de wereld van haar ouders en die van haar kinderen, dat wil zeggen de brug tussen economische zorgeloosheid en ecologisch bewustzijn. Wat een missie! Als we willen slagen, moeten we de maatschappelijke noemers die ons regeren opnieuw uitvinden, of de heilige wetten van groei, productiviteit en bbp definitief begraven. De strijd is nog lang niet gewonnen.
Mijn generatie voelde zich tijdens Covid opgeofferd. Ze was al op zoek naar een baan en ontdekte dat haar sociaal-professionele toekomst nog een paar maanden of zelfs een paar jaar in gevaar zou komen. Waarvoor en voor wie hebben we onze economische toekomst opgeofferd? Waarvoor en voor wie hebben we honderden miljoenen mensen over de hele wereld in onzekerheid gebracht? Voor een virus dat minder doodt dan de griep. En voor mensen ouder dan tachtig jaar. Ik denk niet dat mijn 89-jarige grootvader, als hij de wereld om hem heen nog zou kunnen begrijpen, blij zou zijn om te horen dat zijn kleinzoon zich moet gaan inschrijven in het hospice als hij vijf jaar studie heeft afgerond. Toen mijn grootvader in de jaren vijftig zijn bachelordiploma behaalde en de arbeidsmarkt betrad, bevond zijn professionele toekomst zich op een plateau. Mijn generatie is het ook beu om te zien dat sociale beroepen onderbetaald worden, terwijl andere beroepen, die als enige doel hebben om aan het eind van de maand de grootste marge te behalen, overgewaardeerd worden. Wat een nobele zaak om nog meer geld te willen verdienen, terwijl degenen die zich beroepshalve inzetten voor het algemeen belang hun rekeningen niet kunnen betalen.
Mijn generatie wil, na Covid, een kans maken. Ze heeft honger, ze dorst naar het leven, ze wil de wereld verkennen en bijdragen aan de komst van een betere samenleving. Om dit te doen zal er naar haar geluisterd moeten worden, zowel door haar babyboomer-ouders als door haar grootouders die nu veilig zijn voor Covid. Mijn generatie heeft zichzelf opgeofferd om haar grootouders te redden van het coronavirus, zij zal zichzelf opofferen om de planeet te redden die hun ouders hen hebben nagelaten. En jij, geboren vóór de val van de muur, wat zal jouw offer zijn?
https://jdmichel.blog.tdg.ch/archive/20 ... .html#more
