François Roddier, thermodynamica en de samenleving

[Ahmed]

Ik begrijp volkomen uw onwil tegenover het marxisme en ze zijn relevant. Zelf koesterde ik in dit opzicht een blijvende afkeer en die was gebaseerd op de toespraken van sommigen die het gebruikten om op religieuze wijze overal een antwoord op te hebben, zoals een Exnihiloest Stalinistische versie (Rede wordt vervangen door het Volk!).
Pas veel later onderzocht ik de oorspronkelijke bronnen en begreep ik de complexiteit van de boodschap en hoe de afwijkingen die we kennen tot stand hadden kunnen komen (en bijvoorbeeld tot staatskapitalisme hadden kunnen leiden). Sinds het moment van schrijven zijn er veel dingen veranderd en bestaat het proletariaat niet meer in de zin waarin het bestond Marx: een groeiende massa geschoolde arbeiders van wie de bazen afhankelijk waren om de fabrieken draaiende te houden. De verdeling van de arbeid in simplistische taken waarvoor geen kwalificaties nodig zijn (Taylorisme) verminderde het vermogen om hervormingen te bewerkstelligen drastisch, waarna zowel de automatisering als de groei van de middenklasse en uiteindelijk de aansluiting van links bij de consumptiemaatschappij de rest zouden doen. . Tegenwoordig wordt dit laatste punt in twijfel getrokken, maar het analysevermogen dat tijdens deze evolutie is verdwenen, moet opnieuw worden opgebouwd, zonder de marxistische erfenis te ontkennen, maar door deze in twijfel te trekken, wat precies in overeenstemming is met de geest van de redacteur ervan. Het machtsevenwicht blijft in andere vormen bestaan, maar in plaats van zich te concentreren op de verouderende aspecten van het ‘Kapitaal’ is het beter om de instrumenten voor kritische analyse te bestuderen, die niets van hun relevantie hebben verloren.
Tot slot, om af te ronden Roddiermoeten we begrijpen dat de determinismen die hij beschrijft relevant zijn op de lange termijn, terwijl de door hem genoemde determinismen relevant zijn Marx zijn alleen geldig voor een bepaald type samenleving en de extrapolaties die hij maakt naar andere periodes zijn behoorlijk gevaarlijk... De twee analyses vullen elkaar dus perfect aan. Wat het voorspellende aspect betreft, hield hij zichzelf niet voor de gek: determinismen kunnen op verschillende manieren worden uitgedrukt en de toekomstvisie heeft alleen betrekking op grote trends. Bovendien dringen de twee auteurs er bij ons op aan dat dit niet het geval mag zijn en dat we vrijelijk een pad moeten kiezen dat niet toegeeft aan deze vorm van fataliteit.

[Ahmed]

Ik corrigeer de volgende zin voor een betere leesbaarheid:

De verdeling van de arbeid in simplistische taken waarvoor geen kwalificaties vereist zijn (Taylorisme) verminderde op drastische wijze het vermogen om hervormingen, vervolgens automatisering en de groei van de middenklasse te bewerkstelligen.

wordt:

De verdeling van de arbeid in simplistische taken waarvoor geen kwalificaties nodig zijn (Taylorisme) verminderde vervolgens drastisch dit vermogen om hervormingen op te leggen, vervolgens de automatisering en de groei van de middenklasse...

De illusie van de ‘dictatuur van het proletariaat’ was echter fundamenteel: hoe kon een categorie die eigen is aan het kapitalisme buiten zijn constitutieve raamwerk treden?

[sen-no-sen]

Integendeel, ik zie in deze analyses dezelfde deterministische vooringenomenheid die het mogelijk maakt de toekomst van de mens te voorspellen, aangezien de geschiedenis lijkt te worden gedicteerd door een bron van waarheid, een bron buiten de mens en een bron van wetenschappelijke aard.

Gezien het werk van Peter Turchin et Sergej Nefedov* over historische cycli lijkt het erop dat de analyses van François Roddier gaat veel verder dan de reikwijdte van de hypothese.
Het valt niet te ontkennen dat menselijke samenlevingen, net als al het andere, fysieke determinismen gehoorzamen.
Dit idee dat de menswetenschappen ongevoelig zijn voor de harde wetenschap lijkt mij een slimme mythificatie. Mythificatie gericht op het bevorderen van ideologieën zoals het economisme of de cultus van de vooruitgang.
De auteurs beweren niet dat ze aan voorkennis doen, maar aan voorspellingen (nuances!). Geen profetisch karakter in hun projecties, maar enkel analyses gebaseerd op de krachten van de geschiedenis.




* In Seculiere cycli.
http://peterturchin.com/secular-cycles/

[Ahmed]

Prozaïscher gezegd verklaren de analyses die kunnen worden gedaan op actuele gebeurtenissen op een relevante manier de onderliggende redenen voor ontwikkelingen. Dit moet worden afgewogen tegen de gebruikelijke puur fenomenologische proefschriften die vaak het lot vormen van de sociologie en andere enigszins voorzichtige menswetenschappen...

[sen-no-sen]

Sociologen doen hun werk echt niet meer.
De huidige sociologie is vooral een marktsociologie die de neiging heeft consumptiepraktijken te verklaren (uit te nodigen...) in plaats van de drijvende krachten achter sociale transformaties te analyseren.
Wat het menselijke aspect betreft, is het altijd in de mode om een ​​pseudo-filosoof op een set uit te nodigen om ons te komen vertellen dat menselijke wezens niet kunnen worden gereduceerd tot wetenschappelijke verklaringen...terwijl tegelijkertijd de commerciële samenleving haar stoomwals en haar psychologisch inzicht gebruikt. -marketingmethoden om ons in eenvoudige consumenten te veranderen.

[chafoin zijn]

Het valt niet te ontkennen dat menselijke samenlevingen, net als al het andere, fysieke determinismen gehoorzamen. Dit idee dat de menswetenschappen ongevoelig zijn voor de harde wetenschap lijkt mij een slimme mythificatie. Mythificatie gericht op het bevorderen van ideologieën zoals het economisme of de cultus van de vooruitgang. De auteurs beweren niet dat ze aan voorkennis doen, maar aan voorspellingen (nuances!). Geen profetisch karakter in hun projecties, maar enkel analyses gebaseerd op de krachten van de geschiedenis.

De krachten van de geschiedenis worden naar mijn mening niet zo beperkt door fysieke determinismen dat ze voorspellingen van deze orde kunnen doen: "gecentreerd op 2023". Deze techniek van het vertekenen van het verleden om cycli naar de toekomst te traceren doet me denken aan François Gervais die de curven van temperaturen uit het verleden naar eigen goeddunken opsplitst, zoekopdrachten naar cyclusfrequenties op zijn computer start en zodra hij een regelmatige wiskundige curve vindt die wordt in de toekomst gekopieerd en gedupliceerd!
In wezen kunnen we niet voorspellen wat er uit de sociale verbeelding zal voortkomen, zelfs niet op de korte termijn. Je ziet dat dit niets te maken heeft met de ideologieën van het economisme of de vooruitgang. Dit laatste is inderdaad ook een deterministische kunstmatige structuur van de tijd, die a priori wordt geplaatst op de ontvouwing van (de hele) menselijke geschiedenis. Deze keer is het geen kwestie van cycli, noch van een onderliggende verklarende structuur van een wetenschappelijk type, maar van een stijgende vector waarin gebeurtenissen systematisch worden verklaard in samenhang met de ontwikkeling van technieken en technologieën, die verondersteld worden een toename van geluk en oplossingen te brengen. aan onze problemen. Zoals alle analyses die de chaotische en magmatische voortgang van de geschiedenis ontkennen, wordt deze ideologie regelmatig ontkend. Zo werd ons verteld over een nieuw einde van de geschiedenis na de val van de muur, in de jaren negentig. Het liberalisme, de geneugten van het moderne leven, zou zich tot onze grootste troost zonder beperkingen en in volledige veiligheid over de hele planeet kunnen verspreiden. Maar die waren er: de aanslagen van 90 september, de crisis van 11, Daesh...

De krachten van de menselijke geschiedenis zijn krachten van de sociale verbeelding, waarin altijd iets radicaal nieuws ontstaat. Misschien zijn de sociale wetenschappen niet ongevoelig voor de harde wetenschappen, maar dit zijn nog steeds twee zeer specifieke en zeer verschillende soorten wetenschap. Fysieke krachten werken uiteraard op de mens in zoals op alle lichamen, maar verre van dat omvatten zij zijn geschiedenis. Naar mijn mening helpen ze weinig bij het begrijpen van de menselijke geschiedenis...

[sen-no-sen]

maar vanuit een stijgende vector waarin gebeurtenissen systematisch worden verklaard in samenhang met de ontwikkeling van technieken en technologieën, die verondersteld worden een toename van geluk en oplossingen voor onze problemen te brengen.
Het liberalisme en de geneugten van het moderne leven zouden zich zonder beperkingen en in volledige veiligheid over de hele planeet kunnen verspreiden, voor ons grootste comfort. Maar die waren er: de aanslagen van 11 september, de crisis van 2008, Daesh...

U spreekt hier van een stijgende vector(?) in samenhang met een technologische bloei (en dus ook van de economie), gevolgd door een crashfase (subprime-crisis, Daesh etc...)
Kortom, u zegt dat er geen historische cycli zouden zijn als u de laatste daarvan met andere termen beschrijft...

Niemand heeft ooit gesproken over een ontvouwing strikt deterministisch van de geschiedenis is dit laatste net als het weer: het ontvouwt zich via fundamentele determinismen, maar ontvouwt zich vervolgens via stochastische processen*.
Over het algemeen werkt de natuur zo en op een fractale manier is er determinisme in indeterminisme en omgekeerd, het is allemaal een kwestie van schaal.
Het is dus perfect mogelijk om te spreken van een historische cyclus (determinisme) en tegelijkertijd de chaotische inhoud te behouden (indeterminisme).

Dat kan ik bijvoorbeeld bevestigen chafoin zijn is een mens (determinisme), een mens (determinisme) die hij moet eten (determinisme) dat hij zal sterven (in staat zijn een bereik van levensverwachting te geven) maar ik kan niet zeggen waar zal zijn chafoin zijn in 10 dagen 09 uur en 45 minuten...

Ik herhaal: we moeten voorspelling en voorkennis niet verwarren.


* En toch heeft het toeval zijn eigen wetten!

[chafoin zijn]

U spreekt hier van een stijgende vector(?) in samenhang met een technologische bloei (en dus ook van de economie), gevolgd door een crashfase (subprime-crisis, Daesh etc...)
Kortom, u zegt dat er geen historische cycli zouden zijn als u de laatste daarvan met andere termen beschrijft...

Toen ik sprak over een stijgende vector (of een onherstelbare stijging als je wilt), ben ik het ermee eens dat de uitdrukking niet geweldig is, maar ik denk dat je het begrijpt: 150 jaar geleden waren we wormen in het slijk, 50 jaar geleden waren we rednecks, vandaag zijn we dat nog steeds. heel comfortabel, over 50 jaar zullen we superklasse comfort moumoute zijn!) Ik had het naar mijn mening over de overtuigingen van de voorstanders van de ideologie van de vooruitgang, niet over wat geschiedenis werkelijk is.

[Ahmed]

Ik heb het laatste gelezen van Roddier over de economie en ik geef toe dat ik meer wilde, omdat de inhoud alleen eerdere berichten herhaalt door ze enigszins te reorganiseren...
Het einde bevat een zekere aarzeling: aan de ene kant beschouwt hij de opeenvolging van gebeurtenissen als een mechanische herhaling van hetzelfde, aan de andere kant als de mogelijkheid van ineenstorting...
Zijn demonstratie van de belangen van twee geleden-antagonistische economieën boeit mij niet, net zomin als zijn monetaire dualiteit... Wat het laatste punt betreft, zie ik niet echt de kant van de ‘warmtemotor’, vooral omdat het de rol van de wisselkoers tussen deze twee valuta's...
Hoezeer hij zich ook op zijn gemak en helder voelt in de natuurkunde, hij worstelt steeds meer wanneer hij met economie wordt geconfronteerd.

[Ahmed]

Nieuw bericht van François Roddier:

140 – De theorie van onderbroken evenwichten – 28 april 2019

We hebben de observatie van de Amerikaanse paleontoloog Stephen Jay Gould en zijn collega Niles Eldredge te danken dat de evolutie van soorten niet uniform is in de tijd, maar verloopt met plotselinge sprongen in bepaalde perioden. Dit is de zogenaamde ‘punctuated equilibria’-theorie. De natuurkundige Per Bak liet zien dat dit een gevolg is van het algemene proces van zelfgeorganiseerde kriticiteit volgens hetwelk dissipatieve structuren worden georganiseerd.

Dit betekent dat de evolutie van een menselijke samenleving een proces volgt van hetzelfde type als dat van dier- of plantensoorten. Het is interessant om hun respectievelijke ontwikkelingen met elkaar te vergelijken. De verschijning van een nieuwe dier- of plantensoort zou het equivalent zijn van de geboorte van een nieuw georganiseerde samenleving. We hebben gezien dat dit laatste evolueert door vier opeenvolgende fasen te doorlopen die worden gekwalificeerd als een fase van depressie, expansie, stagflatie en crises. Dit zijn de fasen van de Turchin- en Nefedov-cycli. Het lijkt erop dat we deze zelfde fasen in de evolutie van een soort ook daadwerkelijk tegenkomen.

De depressiefase zou overeenkomen met de fase waarin een nieuwe soort verschijnt en zich in zijn ecologische niche vestigt. Er volgt een expansiefase waarin leden van deze soort zich snel vermenigvuldigen. Na het bereiken van een bepaalde waarde begint de bevolking te stagneren. Dit is de fase van stagflatie waarin de soort de omgeving wijzigt waaraan hij is aangepast. We komen dan in de crisisfase waarin de soort, nadat ze niet meer is aangepast, uiteindelijk uitsterft om te worden vervangen door een soort die beter is aangepast aan de nieuwe omgeving.

De gelijkenis tussen de twee processen laat zien dat ze van dezelfde aard zijn. Bij dier- of plantensoorten wordt de informatie opgeslagen in de genen. Dit is een genetische evolutie. Dit gaat erg langzaam en strekt zich uit over miljoenen jaren. In het geval van menselijke samenlevingen wordt informatie opgeslagen in de hersenen en overgedragen via spraak en schrijven. Dit is een culturele evolutie. Veel sneller dan de genetische evolutie, het wordt in een paar eeuwen volbracht. Dit zijn de seculiere cycli van Turchin en Nefedov.

Vooruitgang op het gebied van transport en communicatie betekent dat de culturele evolutie verder is versneld. Het huidige Frankrijk leeft in een samenleving waarvan de cultuur zich aan het einde van de Eerste Wereldoorlog ontwikkelde en waarvan de fasen slechts dertig jaar duurden. Gekenmerkt door de Grote Depressie van 30, strekte de depressiefase zich uit van 1929 tot 1918. Er volgde een fase van expansie, bekend als de ‘glorieuze jaren dertig’, die duurde van 1948 tot 30, daarna een fase van stagflatie die ook wel ‘1948 jaren’ wordt genoemd. zielige”. Deze strekt zich uit van 1978 tot 30. De bankencrisis van 1978 markeert het begin van een crisisfase die logischerwijs tot 2008 zou moeten duren.

Het is tijdens de crisisfase dat een samenleving instort. De ineenstorting komt overeen met wat ik de ‘Seneca-klif’ noemde, een naam voorgesteld door de Italiaan Ugo Bardi (zie de figuur in post 93). Deze klif komt overeen met het condensatieniveau van thermodynamici. Het bevindt zich dus midden in de crisisfase. Als we dit resultaat toepassen op de huidige Franse samenleving, moeten we verwachten dat deze in 2023, dat wil zeggen aan het einde van deze presidentiële termijn, zal instorten. Ik liet mijn lezers de relevantie van een dergelijke voorspelling beoordelen.

Wat mogen we in de praktijk verwachten? De vergelijking met het einde van planten- of diersoorten zet ons op de goede weg. Deze sterven uit als hun genen niet langer zijn aangepast aan de omgeving. In het geval van een menselijke samenleving is het haar cultuur die niet langer is aangepast aan de omgeving. Dit is inderdaad het geval in de huidige samenleving, een competitieve samenleving waarvan de belangrijkste energiebron, olie, opraakt en waarvan de activiteiten het klimaat beïnvloeden.

Net zoals de theorie van de onderbroken evenwichten ons in staat stelt een snelle evolutie van genen op zeer specifieke tijdstippen te voorspellen, zo stelt zij ons ook in staat een zeer snelle evolutie van de cultuur op zeer specifieke tijdstippen te voorspellen. Ik heb gesuggereerd dat onze huidige samenleving in 2023 zal instorten. Dit impliceert een abrupt einde aan de huidige dominante cultuur. We kunnen dan hopen eindelijk de snelle verspreiding te zien van een nieuwe cultuur, die veel minder geneigd is tot economische groei en veel meer gericht is op het behoud van het milieu.