François Roddier, thermodynamica en de samenleving

[Ahmed]

Dit is inderdaad de betekenis van mijn opmerking: de ‘terugtrekking’ kan geen vrijwillige strategie zijn als deze eenvoudigweg een gevolg zal zijn van de ineenstorting, en bovendien wijst niets erop dat deze specifiek in een nationaal kader plaatsvindt, alleen van beperktere territoriale eenheden. .

[sen-no-sen]

Instorting en onderwijs
19 januari 2019 François Roddier

Zoals ik in deze blog laat zien en uitleg in mijn nieuwe boek ‘From Thermodynamics to Economics’, is een economische ineenstorting een natuurlijk proces. Elke economie doorloopt noodzakelijkerwijs fases van crisis. De amplitude van aanvallen is omgekeerd evenredig met hun frequentie. De vraag is hoe groot de volgende crisis zal zijn.

In mijn vorige bericht legde ik uit dat ineenstorting een cultureel fenomeen is. Zoals elke dissipatieve structuur onthoudt een samenleving informatie. Door energie te dissiperen, zorgt het ervoor dat zijn omgeving evolueert. Wanneer de informatie die het onthoudt niet langer aangepast is aan zijn nieuwe omgeving, is zijn cultuur ongepast geworden en stort de samenleving in. Een samenleving onthoudt informatie door middel van de opvoeding van haar kinderen. Het is daarom niet verrassend dat de ineenstorting van een samenleving verband houdt met de ineenstorting van haar onderwijssysteem (na 125). Het is interessant om te zien hoe dit systeem evolueert langs een eeuwenoude cyclus, zoals weergegeven in figuur 117.

Een samenleving reorganiseert zichzelf tijdens haar fase van depressie. Onze samenleving maakte een dergelijke fase door tussen 1918 en 1939, dat wil zeggen tussen de twee wereldoorlogen. Er waren veel lerarenopleidingen waar het onderwijs uitstekend was. De aldus opgeleide leraren hebben de generatie die volgde opgeleid, waar ik deel van uitmaak. Ik heb een boek op mijn bureau, genaamd Science Lessons, uit die tijd. Het beschrijft de onderwerpen die worden onderwezen voor het schoolcertificaat. Ik zou graag willen dat alle jongeren die vandaag het baccalaureaat behalen, over dit minimum aan kennis beschikken!

De fase die volgde heet de groeifase. Vaak wordt dit de ‘babyboom’ genoemd. Onze leraren waren verrast. Er waren er niet genoeg meer. Twintig jaar later kwamen de jongeren uit die tijd naar de universiteit. Het was noodzakelijk om dringend nieuwe universiteiten op te richten, zoals de Universiteit van Nice waaraan ik was benoemd. Ik werd gevraagd om assistent-functies te vervullen. Ik had veel moeite met het vinden van kandidaten!

De collegezalen zaten vol en de studenten waren niet erg tevreden. Ze demonstreerden het in mei 68. We trainden ze zo goed als we konden. Een paar jaar later was deze golf studenten op zoek naar werk. Het behoeft geen betoog dat de bronnen van werkgelegenheid snel opdroogden. Het bedrijf kwam toen in de stagflatiefase terecht. Zo kwamen studenten, die haastig waren opgeleid, terecht in een samenleving van werklozen, een niet erg benijdenswaardige situatie.

Tegen het einde van de jaren zeventig besloot de Franse staat, in een poging de werkgelegenheid te verbeteren, dat het noodzakelijk was het onderwijsprogramma aan te passen aan de behoeften van werkgevers. De school onderging vervolgens een diepgaande transformatie. Toen eerst Latijn en daarna meetkunde in de CES-lessen achterwege werden gelaten, werd het onderwijs in logisch redeneren uitgesteld tot het laatste jaar. De vervanging van klassieke wiskunde door ‘moderne wiskunde’ heeft geresulteerd in het leren van nieuwe en esoterische woordenschat. Het schoolcurriculum voor alle vakken is vereenvoudigd.

Ouders en leerkrachten waren verrast. Pas in de jaren tachtig verschenen er boeken met suggestieve titels. Ik geef er een lijst van in een notitie. Voor een zeer volledige analyse van het schoolprobleem in Europa raad ik de publicaties van Nico Hirt aan. In 80 laat een documentairefilm “Le cartable de big brother” van F. Gillery duidelijk de link zien tussen de school en de grote bazen (https://www.liberation.fr/medias/1999/0 ... que_262578).

Zoals verwacht voldeden de resultaten van de hervormingen niet aan de verwachtingen. Steeds meer studenten wendden zich tot business schools en financiën, terwijl de kwaliteit van onze ingenieurs in een vrije val verkeerde. Omdat niemand meer les wilde geven, ging de kwaliteit van ons onderwijs steeds verder achteruit. We zijn in de crisisfase beland.

De belangrijkste bevinding is dat we het beseften. De afgelopen jaren is de school opnieuw geëvolueerd. Fundamentele kennis begint te worden gerehabiliteerd. Net zoals wanneer de winter erg koud gaat worden de dieren vooraf een winterjas aantrekken die is aangepast aan het toekomstige seizoen, zo loopt de huidige school vooruit op die van morgen.

Als bewijs citeer ik het boek van Pierre Léna, een oude vriend met wie ik heb gestudeerd: “Lesgeven is hopen, pleitbezorging voor de school van morgen” (2012), waarin hij zijn project “hands on” beschrijft, op een meer concrete manier. van het onderwijzen van wetenschappelijke vakken. In “Experiencing wiskunde” (2010) presenteren M. Maurel en C. Sackur hun analyse van de moeilijkheden die leerlingen ervaren bij het onderwijzen van wiskunde.

Als bewijs citeer ik ook de mening van een bekende Amerikaanse academica en journaliste Diana Johnstone (http://www.unz.com/article/french-democ ... -or-alive/) dat als volgt vertaald kan worden: “Hoewel we de teloorgang van het schoolsysteem betreuren, is het Franse volk zo redelijk en goed opgeleid als we kunnen hopen. Als het land niet in staat is tot democratie, dan is er geen democratie mogelijk. »

Van mijn kant heb ik achttien jaar les gegeven aan de Universiteit van Nice voordat ik mij vollediger aan onderzoek wijdde. Sinds ik met pensioen ben, heb ik drie boeken uitgegeven, allemaal bij dezelfde uitgever en in dezelfde serie. De titel is: “tijd om te leren”.

De geschiedenis vertelt ons dat het onderwijs na de val van Rome instortte, en niet daarvoor. Het is tegenwoordig gebruikelijk om te spreken over de ineenstorting van de samenleving. Alleen al het feit dat we erover praten, laat zien dat we ons bewust zijn van het gevaar. De ineenstorting van een samenleving is niet onvermijdelijk: alles zal afhangen van hoe we reageren, en dat hangt af van onze opvoeding.

Bibliografie:

“De goudvis in de Perrier” door JP Despin en MC Bartholy (1983),
‘Wil je echt domme kinderen? » door M. Maschino (1984),
“De leer van onwetendheid en haar moderne omstandigheden” door JC Michéa (1999),
“De nieuwe schoolmeesters, het Europese onderwijs onder invloed van de markten” door N. Hirt (2002),
“De idiotenfabriek, de geplande dood van de school” door JP Brighelli (2005),
“Het debacle van de school, een onbegrepen tragedie” door L. Lafforgue en L. Lurçat (2009),
“Wiskunde ervaren, tussen onderwijs en onderzoek” door M. Maurel en C. Sackur (2010),
“Lesgeven is hopen, pleiten voor de school van morgen” door P. Léna (2012).

http://www.francois-roddier.fr/

[sen-no-sen]

135 - Ineenstorting en statistische mechanica
François Roddier

Ik zou hier graag willen terugkeren naar het echte onderwerp van deze blog, namelijk het verband tussen de evolutie van samenlevingen en de wetten van de statistische mechanica.

Zoals elke dissipatieve structuur beschrijven onze samenlevingen cycli, die de historicus Giovanni Arrighi (2) beschrijft als ‘lange eeuwen’, gescheiden door brute ineenstortingen. De statistische analyses van Thomas Piketty (3) laten zien dat de laatste ineenstorting in Europa plaatsvond tussen 1910 en 1918. Dan begint een lange 4e eeuw die kan worden onderverdeeld in 30 fasen van elk XNUMX jaar.

Als we de nomenclatuur van Turchin en Nefedov aanhouden, is de eerste fase een fase van depressie. Het strekt zich uit van 1918 tot 1948 en omvat de Grote Depressie van 1929. De tweede fase is een expansiefase. Beschreven als de ‘glorieuze jaren dertig’, strekt deze zich uit van 30 tot 1948. De derde fase is een fase van stagflatie. Het loopt van 1978 tot 1978. De laatste fase is een fase van crises. Het begon met de bankencrisis van 2008.

Het is interessant om de evolutie van de school te analyseren in functie van de fase van de cyclus die de samenleving doormaakt. De geschiedenis leert ons dat het in 1932 was, dat wil zeggen tijdens een fase van depressie, die ook een fase is van reorganisatie van de samenleving, dat de uitdrukking ‘openbaar onderwijs’ werd vervangen door de uitdrukking ‘nationaal onderwijs’. De geschiedenis leert ons ook dat het onderwijs tegen het einde van een fase van zeer snelle groei in een crisis terechtkwam door de gebeurtenissen van mei 1968.

Eén manier om deze resultaten te interpreteren is door een menselijke samenleving te beschouwen als een verzameling individuen die informatie uitwisselen, dat wil zeggen een neuraal netwerk. De Amerikaanse schrijver Howard Bloom spreekt over het mondiale brein. Een menselijke samenleving zou een gigantisch brein zijn waarvan individuen de neuronen zouden zijn.

Hierdoor kunnen we de seculiere cyclus van een samenleving vergelijken met de dagelijkse cyclus van ons eigen brein. De depressiefase van een samenleving zou overeenkomen met de paradoxale slaapfase van de hersenen. Het is tijdens deze fase, goed geanalyseerd door Keynes, dat de samenleving ‘droomt’ van wat ze gaat doen, maar niet handelt. Om dit te bewerkstelligen moet de vraag worden georganiseerd met het oog op de nieuwe cyclus die deze zal doormaken. Stimulering vanuit de overheid kan nodig zijn. Om de vraag te stimuleren is openbaar onderwijs niet voldoende; het is echt nationaal onderwijs waard. Dit is de transformatie die we in 1932 hebben waargenomen. Het is nog steeds niet genoeg. Het bedrijf geeft de voorkeur aan betaald verlof, geïntroduceerd in 1936.

De volgende fase, de expansiefase genoemd, is de fase waarin de samenleving, zoals elk levend wezen, actie onderneemt. De Tweede Wereldoorlog lijkt de aanleiding te zijn geweest, de schok die de samenleving tot productie heeft aangezet. Het werd eigenlijk noodzakelijk om alles opnieuw op te bouwen. Vandaag hebben we het over de dertig glorieuze jaren. Omdat de oorlog mondiaal was, deed zich een soortgelijk fenomeen voor in de Verenigde Staten. Om de concurrentie van de Verenigde Staten het hoofd te kunnen bieden, moet Europa zichzelf organiseren. De Europese Unie verschijnt.

Zoals elk levend organisme wordt een menselijke samenleving snel moe. In mei 1968 kwamen jongeren in opstand tegen de samenleving zonder deze te kunnen veranderen. De productie is afhankelijk van onze olievoorraden en het wordt steeds duidelijker dat deze uitgeput raken. In 1973 maakte de olieprijs een sprong voorwaarts. De groei vertraagt ​​en iedereen vraagt ​​zich af welk beleid we moeten volgen. In 1978 ondertekenden Arabische landen een verdrag met Israël. Dit zijn de Camp David-akkoorden. Ze markeren het einde van de expansiefase.

Nu de ontwikkelde landen een groot deel van hun hulpbronnen hebben uitgeput, moeten ze een beslissing nemen: hun activiteiten vertragen of koste wat het kost blijven produceren. Ronald Reagan in de Verenigde Staten en Margaret Thatcher in Engeland geven hun antwoord: doorgaan ten koste van alles. Er is geen alternatief (TINA: er is geen alternatief). Continentaal Europa voelde zich verplicht om te volgen. Het is dan dat onze geavanceerde samenlevingen, als gevolg van een gebrek aan voldoende hulpbronnen, een fase van stagflatie ingaan.

Uitgeput worstelt het mondiale brein van de samenleving met de inspanning. Hij wil graag rusten en in slaap vallen, maar hij is veroordeeld om wakker te blijven. Geformatteerd door de oude cellen moeten de jongeren actief blijven. Ze komen in opstand: het is de onderwijscrisis. We weten hoe slapeloosheid eindigt. Uitgeput vallen de hersenen in slaap. In het geval van een samenleving spreken we van economische ineenstorting. Dit is wat ons te wachten staat.

(1) Peter Turchin en Sergey A. Nefedov. Seculiere cycli, Princeton (2009).
(2) Giovanni Arrighi, De lange twintigste eeuw, Verso (2010).
(3) Thomas Piketty. Hoofdstad in de 2013e eeuw, Seuil (2). Figuur I.54. (pag. XNUMX).
(4) François Roddier, Van thermodynamica tot economie, Parole (2018).

http://www.francois-roddier.fr/

[Ahmed]

Misschien wel Roddier Is hij een beetje optimistisch over zijn perceptie van het uitstekende onderwijs van het interbellum, omdat er noodzakelijkerwijs een kloof bestaat tussen de inhoud van het onderwijs, aangepast aan de voorgaande periode, en het gebruik ervan later... Kortom, de informatie is niet langer noodzakelijkerwijs zeer relevant zodra (moeizaam) verworven...
Zoals we kunnen zien is onderwijs een conformatie aan een gegeven sociaal-culturele context, wat duidelijk wordt aangetoond door de opeenvolgende pogingen tot hervormingen.

Hij schrijft:

De Tweede Wereldoorlog lijkt de aanleiding te zijn geweest, de schok die de samenleving tot productie heeft aangezet. Het werd eigenlijk noodzakelijk om alles opnieuw op te bouwen.

Er moet rekening gehouden worden met twee elementen:
1 – sterke vraag als gevolg van de vernietiging van fysieke goederen (= groot potentieel voor wat ik ‘consumptiewerk’ noem, wat de noodzakelijke tegenhanger is van productief werk.
2 - aanvankelijke overvloed aan liquiditeit dankzij het Marshallplan, dat het mogelijk maakte dat materiaal solvabel was.
Dus de combinatie van een hete bron en een goed geproportioneerde koude lente.
De grote golf van innovaties en productiviteitswinsten zette het fenomeen vervolgens voort tot de jaren 70. Sindsdien hebben minder grootschalige innovaties en een voortdurende daling van de beroepsbevolking de voorgaande trend omgedraaid.

Dit toont aan dat een grote ‘potlatch’ die overeenkomt met de massale vernietiging van een oorlog de ideale werking vormt van een systeem dat zo absurd is als het kapitalisme, en dat echte en abstracte verrijking zich integendeel als grote obstakels presenteert.

[sen-no-sen]

Er moet rekening gehouden worden met twee elementen:
1 – sterke vraag als gevolg van de vernietiging van fysieke goederen (= groot potentieel voor wat ik ‘consumptiewerk’ noem, wat de noodzakelijke tegenhanger is van productief werk.
2 - aanvankelijke overvloed aan liquiditeit dankzij het Marshallplan, dat het mogelijk maakte dat materiaal solvabel was.
Dus de combinatie van een hete bron en een goed geproportioneerde koude lente.
De grote golf van innovaties en productiviteitswinsten zette het fenomeen vervolgens voort tot de jaren 70. Sindsdien hebben minder grootschalige innovaties en een voortdurende daling van de beroepsbevolking de voorgaande trend omgedraaid.

We kunnen hieraan toevoegen dat de golf van innovaties grotendeels voortkomt uit het ‘genie’ dat tijdens de oorlog werd geïmplementeerd (V2-raket, kernwapens, luchtvaart enz...).
De komst van nucleaire arsenalen en de wapenwedloop die het als gevolg daarvan mogelijk maakten een derdewereldconflict (vervangen door een Koude Oorlog) te vermijden, wat de groei van het economisme over de hele wereld bevorderde.

Merk op dat volgens het werk van Turchin et Nefedov Sinds het begin van de 4e eeuw is er sprake van een cyclus van vier fasen (depressie/expansie/stagflatie/crisis) met fasen van dertig jaar.
F.Roddier Merk op dat de crisisperiode in 2008 zou zijn begonnen, wat niet veel goeds voorspelt, want dan zouden we bijna 60 jaar in de problemen zitten!
Ik denk dat met het oog daarop het effect van de rode koningin De cycli van de afgelopen periodes zouden logischerwijs moeten worden ingekort.
We kunnen dus uitgaan van een crisiscyclus in de periode 2008/2028, die goed zou aansluiten bij de piek van alle olieproductie; de ​​fase van depressie in de periode 2028/2040, gevolgd door een fase van expansie, kan worden gekoppeld aan de komst van thermonucleaire energieproductie. fusie. Natuurlijk is dit speculatie van mijn kant, maar laten we zeggen dat de gebeurtenissen in die richting lijken te gaan.
Wat denk je?

[Ahmed]

Ja, u heeft gelijk als u de nadruk legt op de vooraanstaande rol van oorlogen*, aangezien zij, zoals ik suggereerde (maar misschien te discreet), het hoogtepunt van het kapitalisme vertegenwoordigen. Vanwege innovaties (investeringsresultaten), maar ook de noodzaak om productiecapaciteiten te recyclen zodra het conflict voorbij is, voor civiele doeleinden (als AZF een sprong maakte, is dat niet geheel toevallig!).

Wat betreft een cyclus van steeds vaker voorkomende crises heb ik geen precieze antwoorden. Zoals u echter aangeeft, zal doping met fossiele energie en vooral in de aardolievorm, die het meest is aangepast aan de huidige kenmerken van onze manier van werken, steeds moeilijker worden, terwijl tegelijkertijd de noodzakelijke ‘dosis’ de neiging zal hebben om verhogen. Kernfusie zou een manier zijn om deze groeiende honger te stillen, in het geval van succes van deze sector in een tijd die verenigbaar is met de verzwakking van andere bronnen, maar dit blijft een hypothese en, aan de andere kant, in het geval dat dit wordt geverifieerd , zou de systemische tegenstellingen alleen maar naar een ongekend niveau tillen, wat duidelijk zou maken dat het probleem niet van technische aard is en daarom niet kan worden opgelost door middel van een “tour de force”. Het blijft niettemin waar dat de beheersing van fusie, hoe illusoir deze ook mag zijn, zichzelf presenteert als de enige technologische ontsnapping in de context van de huidige onstuimige haast.
We moeten hopen dat een gelukkige splitsing (?) deze impasse zal vermijden die zo velen verleidt, zich niet bewust als ze zijn van de gelijkwaardigheid tussen energie en vernietiging...
E=

* Dit is slechts een observatie en op geen enkele manier een waardeoordeel dat goedkeuring of zelfs aanmoediging waard is!

[Janic]

Kernfusie zou een manier zijn om deze groeiende honger te stillen, mocht deze sector succesvol zijn in een tijd die verenigbaar is met de verzwakking van andere bronnen. maar dit blijft een hypothese en aan de andere kant, als het zou worden geverifieerd, zou het de systemische tegenstellingen alleen maar naar een nooit eerder bereikt niveau brengen, wat duidelijk zou maken dat het probleem niet van technische aard is en daarom niet mag hopen dat het ooit zal worden opgelost. opgelost door een ‘tour de force’. Het blijft niettemin waar dat de beheersing van fusie, hoe illusoir het ook mag zijn, presenteert zichzelf als de enige technologische ontsnapping in de context van de huidige onstuimige haast.

in feite is het slechts een geval van escapisme. Een populair gezegde luidt: "je kunt het niet op beide manieren tegelijk hebben" en dat er aan elke kant van de medaille automatisch een keerzijde is die niemand wil zien, omdat het te onaangenaam is om te herkennen en de machine ervan weerhoudt in cirkels te draaien. Maar hoe meer we aan een realiteit willen ontsnappen, hoe meer het komt met geweld terug in het gezicht van degene die het niet wilde zien.

[phil12]

Ja, u hebt gelijk als u benadrukt dat oorlogen een vooraanstaande rol spelen*,

..
E=

*

Hallo,

Stel je onze planeet eens voor zonder de atoombom?

De Russen zouden in Gibraltar zijn, de Chinezen in Tokio, de Amerikanen in Ushuia

[sen-no-sen]

. Zoals u echter aangeeft, zal doping met fossiele energie en vooral in de aardolievorm, die het meest is aangepast aan de huidige kenmerken van onze manier van werken, steeds moeilijker worden, terwijl tegelijkertijd de noodzakelijke ‘dosis’ de neiging zal hebben om verhogen.

Ja, dit genereert een negatieve feedbacklus.
In het hindoeïsme wordt de tijd opgedeeld in verschillende tijdperken (yuga), waarvan de laatste de laatste is Kali Yuga (IJzertijd) wordt gekenmerkt door een fase van degeneratie.Elk tijdperk wordt gekenmerkt door een inkrimping van de tijd ten opzichte van de andere, niet dat een seconde geen seconde meer duurt, maar dat de gebeurtenissen elkaar steeds sneller opvolgen*.

De Kali Yuga lijkt heel goed op het idee van crisis fase ontwikkeld door Turchin et Nefedov
We kunnen niet anders dan de parallel zien met de huidige periode: de toename van de energiedissipatie heeft feedbackloops gegenereerd die de loop van de gebeurtenissen steeds sneller versnellen, dit is opnieuw een goed voorbeeld rood koningin-effect.



*De jaren van de Yuga's moeten niet worden beschouwd als de jaren van de Gregoriaanse kalender, maar eerder gebaseerd op een culturele/psychologische tijd. Vandaar de extreem grote cijfers die worden aangekondigd; het is waarschijnlijk hetzelfde met bijbelse tijden.

[Ahmed]

De hindoeïstische tijd is cyclisch (zoals je grafiek illustreert), in tegenstelling tot de moderne westerse perceptie waarin tijd zichzelf presenteert als een ondersteunende of positieve continuïteit; deze verschillen in waardering veroorzaken aanzienlijke redeneringsfouten, dus in het tweede geval wordt ‘vooruitgang’ gepostuleerd; deze wordt gelegitimeerd door een retrospectieve analyse die het verleden verklaart in het licht van het heden* en daarmee continuïteit introduceert die niet bestaat in werkelijkheid**. Dit helpt ons gerust te stellen in een bedrijfsmodel dat niet ter discussie kan worden gesteld vanwege dit geloof dat onlosmakelijk verbonden is met de technowetenschap; alleen palliatieve middelen die binnen deze reductieve manier van denken gevonden worden, lijken aanvaardbaar***.

* Dit levert een beschavings-evolutionisme op dat nog twijfelachtiger is dan bepaalde antropocentrische conclusies van het darwinisme...
** Dit komt vooral duidelijk naar voren in de toespraak van onze vriend Exnihiloest.
*** Maar zoals het goed gezegd is Einstein"We kunnen de problemen niet oplossen binnen het raamwerk waardoor ze zijn ontstaan".