Coyote liep over de weg, hij dacht alleen aan eten. Het was een aantal dagen geleden dat hij iets had ingeslikt, en hij was zo van streek door zijn droevige toestand dat hij snikte, zijn hoofd in zijn armen begraven.
Zijn maag maakte geluiden als kokend water, en zijn hoofd deed pijn. En plotseling, waar de sumak groeit, zag hij grote trossen rode bessen! Coyote, opgewonden, wierp zich erop. Maar net toen zijn hand ze aanraakte, herinnerde hij zich een gesprek dat hij had gehad met de oude wijze. Tijdens een van hun vele gesprekken had Coyote gevraagd: 'Zeg eens, ouwe salie, waar komt dit land vandaan?' Is het ons gegeven door de voorouders? ". En de Oude Wijze antwoordde: 'Natuurlijk niet, Coyote. We hebben dit land geleend van onze achter-achter-achterkleinkinderen. Je moet er voorzichtig mee zijn, want het is van hen. Om ons eraan te herinneren, hebben de kinderen van de toekomst grote trossen rode bessen geplaatst waar sumak groeit. Deze bessen zijn van hen, dus zelfs als u honger lijdt, mag u ze niet aanraken. Ze zijn er om ons eraan te herinneren dat deze aarde van de ongeboren kinderen is.
"Maar wat zal er met ons gebeuren, oude wijze, als we ze opeten?" "
En de Oude Wijze antwoordde: "Het spijt me Coyote, maar als je deze bessen eet, zal je billen afbrokkelen."
Dat herinnerde Coyote zich toen zijn hand de bessen aanraakte. Hij zweeg even om na te denken. Het zweet liep over zijn voorhoofd en hij zei tegen zichzelf: 'Ik heb altijd geweten dat Old Sage een idioot was.' Wat weet hij? Hij probeert gewoon de bessen voor zichzelf te bewaren. En bovendien zie ik niet in hoe ik iets te danken zou kunnen hebben aan mensen die niet eens geboren waren. "
En dus at Coyote de bessen. Hij at zoveel hij kon, zo snel mogelijk. En hij voelde zich goed! Hij keek achter zich, en zijn billen waren er nog, hij was niet ingestort! Hij barstte in lachen uit, heel hard, en vervolgde zijn weg, springend.
Hij was nog niet ver gekomen of zijn maag begon vreselijk pijn te doen. En toen kreeg hij diarree, eerst een klein straaltje en daarna een heuse stortvloed! Coyote was ziek, ziek als nooit tevoren. Hij voelde zich vreselijk. Hij dacht aan de ongeboren kinderen, en hij dacht aan de oude wijze, en hij was erg verlegen. Coyote liep naar de rivier, dronk wat water en verstopte zich toen in de struiken. Hij wilde vooral niet dat mensen wisten dat hij de ongeboren kinderen was vergeten, of dat zijn achterwerk was ingestort.
Een anoniem inheems Amerikaans verhaal.